Najnowsze Wydania
-
GN 24/2025 Dokument:(9300026,Obraz wyciśnięty)
-
Historia Kościoła (10) 04/2025 Dokument:(9291754,Bóg historii nieoczywistych. Edytorial nowego wydania „Historii Kościoła”)
-
GN 23/2025 Dokument:(9291848,Ogień, który płonie)
-
GN 22/2025 Dokument:(9278877,Dziecko chce do Jezusa!)
-
Gość Extra 2/2025 (12) Dokument:(9271942,Oczy Serca)
Wyszukano wyników: 555
Stereotyp dobrego katolika
A co, jeśli nie wrócą i nasze kościoły opustoszeją? Co, jeśli najbliższe niedziele pokażą, że zniesienie dyspensy od uczestnictwa w Eucharystii nie przywoła z powrotem do kościołów części spośród tych, którzy z niej ochoczo skorzystali? Cóż, może trzeba się będzie wreszcie rozprawić ze stereotypem dobrego katolika – stereotypem, który funkcjonuje głównie w naszych, katolickich głowach, bo przez ludzi odwracających się od Kościoła dawno już został pożegnany.
Czy potrzebujemy polskiej drogi synodalnej w Kościele?
Dla wielu brzmi to groźnie, niemal złowieszczo. Budzi uzasadnione podejrzenia, że już samo stawianie tego rodzaju pytań jest jakąś próbą przemycenia do Polski niemieckich wzorców kościelnej reformy. A ta w oczach niektórych jawi się raczej jako przejaw modernizmu i ostatecznego upadku katolickiej ortodoksji. Czy jednak stawiając pytanie o konieczność reform w polskim Kościele, nieuchronnie musimy powielać model niemieckiej drogi synodalnej?
Druga fala reformacji w Kościele?
Dożyliśmy czasów, w których to, co zawsze stanowiło integralny element katolickiej tożsamości – szacunek dla autorytetu papieża i uznanie jego nauczania – traktowane jest przez wielu katolików jako przejaw modernizmu, liberalizmu, złej woli lub duchowego zwiedzenia. Krytyka Ojca Świętego, uprawiana także przez niemałą część publicystów, przekracza momentami granice nie tylko umiaru, ale i zdrowego rozsądku.
Bo Matka Boża powiedziała…
Nie jest już przy tym do końca ważne komu, gdzie i dlaczego. Kryteria rozeznawania i oceny objawień prywatnych są zazwyczaj ich przeciętnym zwolennikom zupełnie nieznane, a nawet jeśli tak, to często pomijane. Podobnie zresztą, jak zdrowy rozsądek. W efekcie rośnie nie tylko liczba wątpliwej jakości duchowych przesłań dla świata, ale także – zastęp ich bezkrytycznych entuzjastów. Oczywiście, ze szkodą nie tylko dla nich samych.
Nie warto tej służby lekceważyć
To znamienne, że tylko laskę pozwolił Jezus wziąć apostołom na drogę, rozsyłając ich po dwóch (por. Mk 6,8). Greckie słowo „rabdos” oznacza również królewskie berło. Przypadek? A może raczej przypomnienie, że głoszenie Ewangelii to nie prywatny folwark grupy nawiedzonych kościelnych aktywistów, ale misja mocy i władzy pełniona w imieniu Króla. Co więcej, ta misja nie jest tylko domeną duchowieństwa.
Kościół w powszechnej diasporze
Nie ma już krajów chrześcijańskich. Wszędzie na świecie i w stosunku do świata chrześcijaństwo znajduje się w sytuacji diaspory – oczywiście w rozmaitym stopniu. Zasadniczo wszędzie też stanowi ilościową mniejszość, przynajmniej jeśli chodzi o chrześcijaństwo autentyczne, naprawdę przeżywane. Nigdzie też chrześcijanie nie odgrywają roli kierowniczej w takim stopniu, jaki pozwalałby im nadać życiu świeckiemu głębokie i wyraźne piętno chrześcijańskich ideałów. Co to oznacza dla przyszłości Kościoła?
Co mówią objawienia prywatne o ilości potępionych?
To pytanie, które wielu zadaje sobie ostatnio w kontekście toczącej się w tak zwanym katolickim internecie dyskusji o tym, ilu ostatecznie będzie potępionych. Mniejszość? Większość? Ja to pytanie chciałbym postawić nieco inaczej: Na ile w ogóle możemy wierzyć objawieniom prywatnym i jak w tej oraz w podobnych kwestiach należy je interpretować?
Stawianie wozu przed koniem
Gdy ksiądz opuszcza Kościół, to zawsze jest dramat – niezależnie od tego, jakie pobudki
nim kierują i jakie złożyły się na to okoliczności. Często głównym powodem – przynajmniej
tak wynika z niektórych oficjalnych wypowiedzi – jest dyscyplina kościelna. Odwracający
się od Kościoła rzymskokatolickiego prezbiterzy wskazują na opresyjne działania kościelnej
administracji i bezduszne prawo, które nie pozwala im w pełni służyć Chrystusowi. Czy
rzeczywiście?
