Potrzebujemy pomocy z nieba

Leon XIII zapisał się w historii Kościoła nie tylko przez fakt, że jako pierwszy z następców św. Piotra tak wyraźnie zwrócił uwagę na kwestie społeczne, ale również dlatego, że opublikował bardzo dużo encyklik poświęconych Maryi. Współcześnie przyzwyczajeni jesteśmy do tego, że często widzimy w mediach wypowiedzi papieża, ale w czasach Leona XIII było inaczej. Jeśli Ojciec Święty chciał powiedzieć coś ważnego, to publikował encyklikę. I chociaż encyklika Rerum novarum, omawiająca kwestię robotniczą, była przełomowa dla relacji Kościoła ze światem, to nie zapominajmy, że tożsamość określa się nie tylko przez odniesienie do tego, co jest zewnętrzne wobec nas, ale przede wszystkim do tego, co wewnętrzne, innymi słowy „nasze”. Taka była logika Soboru Watykańskiego II, który rozpoczął obrady od omówienia liturgii, a dopiero na końcu zajął się stosunkiem Kościoła do świata.

Dwanaście encyklik różańcowych Leona XIII wpisuje się właśnie w tę logikę. Oczywiście należy odczytywać je w kontekście tamtego czasu. Dokumenty te nie były wielkimi traktatami teologicznymi, ale pouczały o Różańcu i zachęcały do podjęcia tego rodzaju modlitwy. Papież podkreślał w nich, że jedną z najważniejszych cech Różańca jest pomoc w skupieniu uwagi na tym, co w życiu najistotniejsze, a więc na sprawach Bożych. I dopiero z żywej relacji z Bogiem wypływa właściwy stosunek do świata. Widać to chociażby w nauczaniu Leona XIII o pokoju. W encyklice Iucunda semper pisał: „Wiek, w którym żyjemy, potrzebuje (…) coraz większej pomocy z nieba, szczególnie dlatego, że Kościół ze wszech stron spotykają liczne utrapienia, (…) oraz dlatego, że pomyślność i pokój państw chrześcijańskich zagrożone są w swych podstawach przez wielorakie zło. Otóż ponownie głośno oświadczamy, że w Różańcu pokładamy największą nadzieję otrzymania tych pomocy”. Oto nauka społeczna Kościoła katolickiego.