Czy Ojcu jako arystokracie trudno było przyjąć, że Pan Jezus urodził się w stajni? To pytanie zadałem pochodzącemu z rodu Habsburgów o. Joachimowi Badeniemu. „Nie. Nie miałem z tym nigdy problemów” – odpowiedział.

Myślę o nim, gdy czytam o pokornych władcach, którzy zadziwiali poddanych postawą służby. Historia zna wiele osób sprawujących władzę, które zostały uznane za święte. Ponieważ w średniowieczu król był postrzegany jako pomazaniec Boży i był nie tylko obrońcą kraju, ale i wiary, kanonizacje były potwierdzeniem, że stał się wzorem chrześcijańskiego władcy. Za świętych uznani zostali m.in. cesarz Henryk II (972–1024), król Węgier Władysław I (1040–1095), król Anglii, znany z budowy Opactwa Westminsterskiego, Edward Wyznawca (1003–1066), król Danii Kanut IV (ok. 1042–1086), król Szkocji Dawid I (ok. 1084–1153) i król Kastylii i Leónu Ferdynand III (1201–1252).

Wasza cesarska mość

Artykuł powinien zaczynać się od tytułu, więc zacznę od tytułu. A raczej tytułów: „Z Bożej Łaski cesarz Austrii, apostolski król Węgier, król Czech, Dalmacji, Chorwacji, Slawonii, Galicji, Lodomerii i Ilyrii, król Jerozolimy etc., etc. arcyksiążę Austrii, wielki książę Toskanii i Krakowa, książę Lotaryngii, Salzburga, Styrii, Karyntii, Krainy i Bukowiny, wielki książę Siedmiogrodu, margrabia Moraw, książę Dolnego i Górnego Śląska, Modeny, Parmy, Piacenzy, Guastalli, Oświęcimia i Zatoru, Cieszyna etc., etc”. Wystarczy…