Łk 6,39-42 

Jezus opowiedział uczniom przypowieść:
«Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? Czy nie wpadną w dół obydwaj? Uczeń nie przewyższa nauczyciela. Lecz każdy, dopiero w pełni wykształcony, będzie jak jego nauczyciel.

Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a nie dostrzegasz belki we własnym oku? Jak możesz mówić swemu bratu: „Bracie, pozwól, że usunę drzazgę, która jest w twoim oku”, podczas gdy sam belki w swoim oku nie widzisz? Obłudniku, usuń najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka brata swego».

Czy może niewidomy prowadzić niewidomego? (Łk 6,39)

O tym, jak różnimy się od siebie w postrzeganiu rzeczywistości, można się przekonać, gdy kilka osób rozmawia o kolorach. Jedni widzą różowy, inni bardziej fioletowy, a jeszcze inni fuksję czy amarant. Mimo tego doświadczenia często zapominamy, jak różnimy się od siebie w patrzeniu na świat wokół nas. Ponadto okazuje się, że do pełniejszego oglądu potrzebujemy nie tylko własnych oczu, ale często i drugiego człowieka, który dostrzeże coś, czego my albo nie chcemy, albo nie możemy sami zobaczyć. Jezusowe ostrzeżenia z dzisiejszej Ewangelii mają nami wstrząsnąć, zwrócić uwagę na konieczny dystans i pokorę. Bo czy zawsze możemy być pewni słuszności naszego oglądu rzeczywistości?

Z kim kojarzy nam się dzisiaj człowiek 'złotousty'? Kogo określilibyśmy takim przymiotnikiem? Słownik podpowiada, że powinno się to wyrażenie odnosić do krasomówcy, ale społeczny odbiór tego słowa każe pomyśleć raczej o bajerancie. Owszem, on także potrafi pięknie mówić, ale tylko po to by coś samemu na tym zyskać – coś ukryć lub ugrać, kosztem omamionych słowami słuchaczy. Tymczasem, gdy ten właśnie tytuł – Złotousty, Chryzostom - przyznano w IV wieku Janowi, nie było w nim żadnego negatywnego zabarwienia. Ten lektor, pustelnik, a w końcu patriarcha Konstantynopola nie tylko bowiem potrafił mówić tak, by go słuchano, ale przede wszystkim kierował się dobrem swoich słuchaczy. Jego kazania, nauki, nawet napomnienia miały ich przybliżać do prawdy i Boga. Dlatego też zamiast retorycznych popisów św. Jan Chryzostom mówił prosto i zrozumiale, co nie znaczy prostacko. Zamiast wymyślać niestworzone homiletyczne przykłady odwoływał się do Pisma Świętego, z którego wyprowadzał praktyczne wnioski. Zamiast kluczyć, nazywał rzeczy po imieniu. Także w odniesieniu do ludzi, którzy mieli nad nim władzę. Dlatego św. Jan Złotousty umarł w roku 407 na wygnaniu. Umarł jednak wierny słowu. Bożemu i swojemu.