Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: «Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą.

Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.

A wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus.

Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».

Różne bywają motywacje naszego działania. Wśród nich coraz większą popularnością cieszy się pragnienie budowania własnej pozycji społecznej lub przynajmniej swego pozytywnego obrazu w świadomości i opinii innych. Stąd już stosunkowo blisko do postawy napiętnowanej przez Jezusa u faryzeuszów i uczonych w Piśmie: „wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać”. Chrześcijański ideał życia jest inny: mamy z bezinteresowną i szczerą miłością – wyrażającą się w gotowości do posługi – troszczyć się o naszych bliźnich. Najgłębszą zaś motywacją tego rodzaju ewangelicznej aksjologii jest jasne zaproszenie Jezusa: „największy z was niech będzie waszym sługą” i fakt, że On sam, stając się sługą wszystkich, jako pierwszy do końca nas umiłował.