Barbara Gruszka-Zych: Ma Pan swoją definicję tłumacza?

Andrea Ceccherelli: Tłumaczenie to zajęcie z jednej strony wymagające wielkiej pokory wobec autora, a z drugiej – kreatywności. Dlatego ta praca przypomina chodzenie po linie i jest wyczerpującą ekwilibrystyką. Stale trzeba się pilnować, żeby nie spaść w skrajną dosłowność, ale też nie przesadzić z kreatywnością.

Bo wtedy tłumacz może napisać nowy wiersz albo powieść.

W takim przypadku zaistnieję ja, nie autor. Trudy pracy wynagradza mi radość z tego, że włoski czytelnik może docenić mojego ulubionego twórcę. Tłumaczę tylko tych, których lubię i kocham.

Dzieli się Pan z czytelnikami swoimi fascynacjami, pozostając na drugim planie. To Pana nie boli?