Strzelać czy nie strzelać? Balans na cienkiej linie

Prawo jest proste. Każdy naruszyciel przestrzeni może zostać zestrzelony. Ale polityka nigdy nie jest prosta. Jeden strzał i NATO zostaje wciągnięte w dramatyczne, niechciane przedstawienie.

Rosja oczywiście zaprzecza. „Błąd dronów czy przekroczenie granicy przez MiG-i? To przypadek, a nie zaplanowane działania” – zapewniają Kreml i jego urzędnicy. Zachodni dyplomaci mają jednak inne zdanie. Te wtargnięcia były celową taktyką. Wyraźnym testem. Kreml sporządzał obszerne notatki, jakby uczył się, co NATO może, a czego nie.

W Europie, a zwłaszcza w krajach graniczących z Rosją, rośnie zniecierpliwienie i oczekiwanie na wspólnotową reakcję sojuszu. Donald Trump i Mark Rutte jasno opowiedzieli się za tym, by rosyjskie samoloty naruszające przestrzeń NATO zestrzeliwać. Sprawa nie jest jednak taka prosta. Ambasador Rosji we Francji ostrzegł: jeśli państwa NATO zestrzelą rosyjski samolot, będzie to oznaczało wojnę.

I tak powstaje powietrzna partia szachów, w której pionki ważą coraz więcej, a każdy ruch może stać się pretekstem do pogłębienia globalnego kryzysu. Tak wygląda teatr prowokacji. Rosja testuje gotowość, cierpliwość i determinację NATO. A my stoimy w napięciu, mierząc się z pytaniem: pokazać siłę czy nie dać się sprowokować?

Strzelać czy nie strzelać? Odpowiedzi nie ma w żadnym podręczniku. Trzeba jej szukać w analizie intencji, w solidarności sojuszu i w zdolności przewidywania ruchów przeciwnika. Każda decyzja waży więcej niż tonowy pocisk. Każda decyzja może stać się lekcją dla całego świata.

W tej powietrznej grze NATO balansuje na krawędzi. Między siłą a powściągliwością. Między determinacją a eskalacją. Granica między agresją a obroną jest tak cienka, jak skrzydło przelatującego MiG-a. Oby ten, kto trzyma rękę na przycisku, podejmował zawsze dobre decyzje.

  Jesteśmy w napięciu, mierząc się z pytaniem: pokazać siłę czy nie dać się sprowokować? unsplasch