To wydarzenie Roku Świętego było potężnym zastrzykiem nadziei. Po Jubileuszu Młodych, kiedy papież przekonywał, że „z Chrystusem są w stanie uczynić ze swego życia coś wielkiego”, teraz przedstawił receptę na to, jak „nie marnować swego życia, ale kierować je ku górze i stworzyć z niego arcydzieło”. Jak mówił, jest nią prosta codzienność Piera Giorgia i Carla – „młodego człowieka z początku XX wieku i nastolatka naszych czasów, obu zakochanych w Jezusie i gotowych oddać Mu wszystko”. Gdy w obecności 80 tys. wiernych z całego świata Leon XIV wypowiadał uroczystą formułę kanonizacyjną, w jego głosie słychać było wzruszenie, a łzy pojawiły się w jego oczach pojawiły się łzy.