Barbara Gruszka-Zych: Panie Antoni, co było w tej dziewczynie, że ją Pan pokochał?

Antoni Piechniczek: Same pozytywy, ale przede wszystkim podobała mi się jako kobieta. Poza tym miała niezbędny dystans do wielu spraw, była poukładana i mądra.

A co Panią przyciągnęło do przyszłego męża?

Zyta Piechniczek: Ja się w nim w pewnym momencie zakochałam, po prostu jak wariatka… Miałam dużo kolegów i swobodę bycia wśród nich, ale to byli wyłącznie koledzy. Znaliśmy się z Antkiem od urodzenia, ale kiedy przyszedł na moje osiemnaste urodziny, nagle odkryłam, jaki jest interesujący. Wtedy też okazało się, że ze wzajemnością. Trzeba wyjaśnić, że nasze mamy były przyjaciółkami, jego mama została chrzestną mojego brata i dotąd uważałam się za jego przyszywaną kuzynkę. Kiedy odkryliśmy, co jest między nami, studiowałam filologię rosyjską w Krakowie, a Antek był na AWF-ie w Warszawie.