Gdzie jest twoja ziemia święta?

Wj 3, 1-6. 9-12

„Zdejmij sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą” (Wj 3,5)

Kiedy będąc niedawno w Rzymie obserwowałam turystów, którzy zachowują się w kościołach, jakby byli na pikniku, nie odnalazłam w sobie tzw. świętego oburzenia, choć brak uważności na Innego i ślepe wpatrzenie w samego siebie nawet wobec Jego obecności boli mnie i wciąż zaskakuje. Tym razem jednak, obok smutku, pojawiło się pytanie: „Panie, czy oni Cię widzą?”. Nie musiałam pytać, czy On ich widzi. Wiem, że tak jest.

A zaraz potem kolejne. „Jeśli nie wzrusza ich Twoja obecność, to gdzie mają swoją ziemię świętą?”. Gdzie szukają miejsca, w którym mogą się spotkać z Tobą, nawet jeśli nie wiedzą, że to Ty? Dokąd wracają, by usłyszeć, jak wołasz ich po imieniu, by zdjąć sandały codzienności, zmęczenia nużącą drogą, sandały obowiązków, ran i przywiązań? Gdzie jest ich krzew gorejący?

Musimy mieć ziemię świętą. Miejsce, w którym spotykamy Boga i nic poza Nim się nie liczy. Miejsce, z którego On nas widzi i chce się nam objawiać, choć jedyną reakcją, na jaką nas wtedy stać, jest zasłonięcie przed Nim twarzy. To nie musi być punkt na mapie. Bywa, że ziemią świętą jest drugi człowiek, pasja powołania, przeczytane gdzieś zdanie, wspólnota lub modlitwa. Ale musimy mieć swoją ziemię świętą. Zwyczajnie. Żeby odejść gdzieś, gdzie nie dobiega zgiełk codzienności. Żeby Go usłyszeć. Żeby przetrwała w nas nadzieja, że Jego obietnica: „Ja będę z tobą” nigdy nie ulegnie przedawnieniu.