Święty Andrzej Bobola – „Duszochwat”, zakonnik ze snu

Marcin Godebski, rektor kolegium w Pińsku, 16 kwietnia 1702 roku położył się spać. Jego głowę rozsadzały setki zmartwień. Polskę rozdarła wojna domowa, a kraj pustoszyły wojska saskie, moskiewskie i konfederackie. We śnie Godebski ujrzał nieznanego jezuitę, z którego twarzy biła ogromna jasność. „Jestem Andrzej Bobola, kapłan zamordowany przez Kozaków” – przedstawił się zakonnik. „Obiecuję, że otoczę wasze kolegium opieką. Pod warunkiem, że odszukasz moje ciało pochowane w zbiorowej mogile pod kościołem”.

Ruszyły poszukiwania. Po dwóch dniach do rektora przybiegł mieszczanin, który znalazł w domu kartę z nazwiskami pochowanych w krypcie. „Ks. Andrzej Bobola, 16 maja 1657 roku okrutnie zamordowany przez niegodziwych Kozaków, rozmaicie dręczony, w końcu odarty ze skóry” – przeczytał rektor. Gdy odnaleziono trumnę, zdumienie zaparło wszystkim dech w piersiach. Ciało zamordowanego 45 lat wcześniej męczennika pozostało idealnie zachowane. Widać było liczne ślady tortur, a krew nie skrzepła. Wkrótce zaczęła o tym szeptać cała wschodnia Rzeczpospolita.

Andrzej Bobola urodził się 30 listopada 1591 r. w Strachocinie koło Sanoka. Jako dwudziestolatek wstąpił do jezuitów w Wilnie. Jako misjonarz obchodził zaniedbane wioski, udzielał sakramentów i godzinami rozprawiał z prawosławnymi. Był rektorem kościoła w Wilnie, przełożonym domu zakonnego w Bobrujsku, kaznodzieją w Warszawie i dyrektorem szkoły w Łomży.

Dzięki gorliwości, z jaką przemawiał, zyskał przydomek „łowca dusz” („duszochwat”). Cechy te wywoływały w Kozakach furię. Zamordowali go, oskarżając o to, że odwodzi ludzi od prawosławia. Włożyli mu cierniową koronę, którą dębowymi gałęziami ścisnęli tak mocno, że oczy kapłana wyszły na wierzch. Wyrwano mu paznokcie i zrywano wielkie płaty skóry. Wyłupiono oko, palono żywym ogniem boki, brutalnie wyrwano język. Zmaltretowany do końca szeptał: „Jezus, Maria” i wzywał katów do nawrócenia.