„Myślałem jedynie o tym, by ukryć przed ciosem głowę”. Świadectwo, jak Bóg zamienia zranienia w perły

Mój ojciec sporo pił. W ten sposób rozwiązywał wszystkie problemy. Był niezwykle surowy, bardzo często stosował kary cielesne. Jako dzieciak wielokrotnie byłem bity, a gdy tata przychodził wypity, wpadał w szał. Moje ciało często było skatowane. To naprawdę nie jest określenie na wyrost. By tego nie odczuwać, wypracowałem sobie mechanizm obronny: zaniżyłem próg bólu. Potem przez długie lata u dentysty nie potrzebowałem znieczulenia, żadnych leków przeciwbólowych. Moje ciało niczego nie odczuwało. Pamiętam, że gdy tata mnie lał, zacinałem się w sobie i mówiłem: „Nie zobaczysz łzy na mojej twarzy!”. I nie płakałem. Zacząłem płakać dopiero w czasie terapii. To wtedy przyszło uzdrowienie. Byłem wrażliwym dzieckiem, ale ta wrażliwość została stępiona, zamrożona. Ponieważ nie mogłem jej okazać, tłumiłem ją w sobie.