„Przysięgły nr 2” Clinta Eastwooda dotyka problemów związanych z odpowiedzialnością za własne czyny

Film „Przysięgły nr 2” jest dramatem sądowym, bo jego akcja rozgrywa się w sądzie, najczęściej w sali narad, w której obradują sędziowie przysięgli. Jest także, a może nawet bardziej, dramatem analizującym postawy zwykłych ludzi, którzy muszą zdecydować o winie bądź niewinności oskarżonego o poważne przestępstwo.

Przysięgły nr 8

Podobnych filmów rozgrywających się w amerykańskich sądach powstało już sporo. „12 gniewnych ludzi” Sidneya Lumeta jest najgłośniejszym i chyba najlepszym z nich. Bohaterem filmu jest przysięgły, który wraz z innymi ma wydać werdykt w sprawie oskarżonego o zabójstwo z premedytacją 18-letniego chłopca. Tylko on, jako jedyny z przysięgłych, ma wątpliwości co do winy oskarżonego, chociaż wszystkie dowody, w tym zeznania naocznego świadka, wskazują, że dokonał zbrodni. Realizacja Lumeta powstała prawie 70 lat temu i do dzisiaj budzi emocje dzięki znakomitemu scenariuszowi, a także doskonałej obsadzie z Henrym Fondą w roli głównej. Warto wspomnieć również niezły remake tego filmu w reżyserii Williama Friedkina z 1997 roku, w którym przysięgłego nr 8 zagrał Jack Lemmon. W obu produkcjach przysięgli przeciwstawiający się większości nie nosili nazwisk, tylko numery. Dwa kolejne filmy inspirowane „12 gniewnymi…” powstały w Indiach i Rosji. Większość obrazów podejmujących podobne wątki rozgrywała się według schematu jeden przeciw wszystkim, a ich finał najczęściej przedstawiał tryumf sprawiedliwości równoznaczny z tryumfem prawa, czyli wyroku sądowego. Zdarzały się też nieliczne odstępstwa od tego optymistycznego schematu.