Droga jakby droczyła się z rzeką, była pełna żwiru, kamieni, a czasem powalonych drzew. Grupa kobiet wracała z walizkami w rękach. To, co miały na sobie, było przesiąknięte wilgocią. Szły już wiele dni. Gdy w jasnej polarnej nocy znajdowały zawalony opuszczony bunkier lub szałas, zatrzymywały się i kładły jak najbliżej siebie. Bały się przez cały czas, kiedy wracały. Lęk zwiększała myśl o tym, co zastaną w swoich domach.