Ks. Rafał Bogacki: Kim byli „prezbiterzy”, których Paweł ustanawiał w założonych przez siebie wspólnotach?

Ks. prof. Leszek Misiarczyk: Termin „prezbiter” w tekstach Nowego Testamentu i pozakanonicznych pismach wczesnochrześcijańskich I i II wieku miał trzy znaczenia. Po pierwsze, oznaczał zwyczajnie ludzi starszych, po drugie, początkowo posiadał zbiorcze znaczenie „starszych” jako przełożonych wspólnoty, do których należeli prawdopodobnie również biskupi. Gdy Paweł żegna się ze starszymi Kościoła w Efezie, mówi o starszych, wśród których znajdują się także biskupi (Dz 20,17.28). Po trzecie, w niektórych wspólnotach, jak np. Kościołach pawłowych, pod koniec I wieku, czy w Antiochii, oznaczał drugi stopień w hierarchii kościelnej. Podobnie termin „biskup” we wczesnym okresie rozumiany był dwojako: w sensie ogólnym oznaczał nadzorcę nad wspólnotą i obejmował wszystkich, którzy mieli takie zadanie, a z czasem przyjął znaczenie najważniejszego i jedynego biskupa stojącego na czele wspólnoty.