W najnowszym „Gościu Niedzielnym”: Ból po rzezi wołyńskiej

11 lipca mija 80. rocznica tzw. krwawej niedzieli, w czasie której doszło do kulminacji zbrodni Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) na Polakach. Bogumił Łoziński w tekście „Krwawiąca rana” przypomina tło tragicznych wydarzeń na Wołyniu, sięga do historii, a także przedstawia współczesny kontekst tego bolesnego tematu. Jak zauważa, ból, jaki po 80 latach sprawia Polakom wspomnienie rzezi wołyńskiej, wskazuje, że jest ona wciąż krwawiącą raną. Jednak nasze obecne relacje z Ukraińcami dają nadzieję, że ta krew zostanie zatamowana.

Ponadto w nowym numerze:

• „Zadaniem Kościoła na Wołyniu – według mnie – nie jest szukanie winnych. Zbieramy się na dniach pamięci nie dlatego, aby kogoś oskarżać czy ustalać historyczną prawdę. To nie jest nasze zadanie. Modlimy się za wszystkich pomordowanych, wszystkie ofiary ludzkiej nienawiści, i prosimy Pana Boga o łaskę pojednania” – mówi biskup łucki Witalij Skomarowski. W rozmowie z Andrzejem Grajewskim hierarcha opowiada m.in. o relacjach lokalnego Kościoła katolickiego z prawosławnymi Kościołami, pamięci o rzezi wołyńskiej wśród współczesnych mieszkańców tej części Ukrainy oraz dalszych krokach w dziele pojednania Polaków i Ukraińców.
• Jacek Dziedzina wraca do Listu do Diogneta z II wieku oraz pism niemieckiego teologa, ks. Gerhard Lohfink, by przybliżyć, czym jest Kościół rozumiany jako „społeczność alternatywna”. Nie warto chyba nazywać tego trzecią drogą między christianitas i postchrześcijaństwem – zwraca uwagę autor tekstu „Kościół robi różnicę” – bo może to jedyna właściwa droga rozwoju Kościoła, odpowiadająca jego naturze?
• Czy można nauczyć się uwielbienia? Czy Bogu jest ono do czegokolwiek potrzebne? Na te pytania odpowiedzi szuka Marcin Jakimowicz w rozmowie z Martą Miłuńską, założycielką Projektu Przebudzenie. „Uwielbienie to postawa serca. A przecież nasze serce formuje się, uczy się »od małego«. Niestety, niewielu od dzieciństwa ma szansę być formowanym do miejsca, w którym serce potrafi być wdzięczne i zachwycone tym, że Bóg jest Bogiem. Bo to istota uwielbienia!” – mówi Marta Miłuńska.
• – Gdy mnie aresztowali, modliłem się na różańcu za przesłuchujących mnie agentów, by mogli spotkać Chrystusa. Różaniec ściskałem też w dłoni, idąc na wygnanie – mówi ks. Oleksandr Bogomaz. Jego jedyną winą było to, że był katolickim księdzem na terenach, które Putin włączył do Rosji. Obecnie mieszka w Zaporożu, bo to punkt odpoczynku przed dalszą drogą dla tysięcy ludzi uciekających przed ruskim mirem. Losy kapłanów wypędzonych przez Rosjan z terenów okupowanych opisuje Beata Zajączkowska w artykule „Pasterze wygnani”.
• Dlaczego markowianie odważyli się im pomóc? To pytanie stawia w tekście „Ulmowie i inni” Jakub Jałowiczor. Jak zaznacza, podkarpacka wieś nie była bogata, ale jednocześnie stanowiła wzór społeczeństwa obywatelskiego, co zaowocowało w czasie wojny. Zwraca też uwagę na wyjątkowość zbliżającej się beatyfikacji rodziny Ulmów. Na ołtarze zostanie wyniesiona cała rodzina, razem z nienarodzonym dzieckiem. Ponadto Ulmowie nie zginęli za to, że odmówili wyparcia się Chrystusa, ale za pomoc bliźnim. Jednak taka śmierć też jest formą męczeństwa.
• Jacek Dziedzina przygląda się relacjom Stanów Zjednoczonych i Indii w perspektywie kilku ostatnich dziesięcioleci. Kolejni prezydenci USA oddają honory przywódcom Indii, ale bez spodziewanych przez Waszyngton skutków. W czym tkwi tajemnica amerykańskiego nabożeństwa w stosunku do (nazwanej tak na wyrost) „największej demokracji świata”? – zastanawia się autor tekstu „Dywanik indyjski”.