Zbieg okoliczności sprawił, że słowa poruszającego świadectwa Emira Suljagića nabrały większej siły rażenia. Choć to niezbyt odpowiednie słowo…

Dokładnie piętnaście lat temu tysiące zdesperowanych muzułmańskich uchodźców we wschodniej Bośni, uciekając przed serbskimi wojskami, schroniło się w malutkim miasteczku Srebrenica. Na samiutkim końcu kolumny uchodźców szła kobieta z niemowlęciem, które darło się w niebogłosy. – Ucisz je! – denerwowali się ludzie. Gdy przerażeni muzułmanie szli przez najbardziej niebezpieczny odcinek drogi, usiany serbskimi bunkrami, niemowlę nieoczekiwanie zamilkło. Zaczęło płakać dopiero w Srebrenicy. – Teraz niech sobie krzyczy – cieszyli się Bośniacy – jesteśmy uratowani! O, jak bardzo się mylili…

Przez myśli im nie przeszło, że miasteczko stanie się dla nich śmiertelną pułapką, w której będą zamknięci aż trzy lata. Ich codziennością stał się głód, choroby, agonia uczuć. O tym, co wydarzyło się w lipcu 1995 roku, usłyszał cały świat. Nikomu nieznana mieścina trafiła na pierwsze strony gazet. Bestialski mord na siedmiu tysiącach bezbronnych ludzi wstrząsnął całym światem. Tym bardziej że dokonał się pod okiem beztroskich wojsk ONZ. – Jak to możliwe? U schyłku XX wieku? W Europie? – krzyczały tytuły prasowe. Czytałem już sporo o Srebrenicy. Książka „Pocztówki z grobu” jest jednak wyjątkowa: to świadectwo człowieka, któremu udało się przeżyć. Emir Suljagić ma dziś 32 lata. Po wojnie został korespondentem prasowym.Mieszka w Sarajewie. Scen z miasta-pułapki nie zapomni do końca życia. Wie już, do czego zdolny jest człowiek.