Paschał, pisanki i mazurek

Gdy piszę ten felieton, nie wiem, jaka będzie na Wielkanoc pogoda. Bo bywa różna. Pamiętam, jak w Wielką Sobotę przemoczyłem wszystkie pary spodni i butów. Bo trzeba było kilka razy pojechać do filialnego kościoła, a miałem do dyspozycji motorower. Buty do piekarnika, spodnie na krześle przy kaflowym piecu. Innego roku w sobotę ciepła, wiosenna pogoda – a na Rezurekcję śniegu powyżej kostek. Ale czy to ważne? Chyba jakoś ważne, skoro się pamięta.

Jaka by nie była pogoda, nieodmiennie tłum ludzi pełnych wiary i nadziei. Bo co by nie powiedzieć, to właśnie wiara każe im wszystkim od Wielkiego Czwartku po świąteczny poniedziałek, dzień w dzień, przychodzić do kościoła. A nie wszystkie te dni są wolne od pracy. Tej zawodowej. I jeszcze praca w domu, by przygotować całą rodzinną oprawę świąt. Tylko niech ktoś nie mówi, że to mniej ważne. Potrzebne i ważne – jako że człowiek swoją wiarę wyznaje, radością się dzieli, swoją duszę otwiera przed Bogiem i ludźmi tylko poprzez materialne znaki. Potrzebny więc w kościele paschał – materialny symbol Zmartwychwstałego. Potrzebne w domu świąteczne ciasto – wyraz radości. Potrzebne pisanki – bo w ich misternej ornamentyce widać wnętrze duszy.

Wielkanoc bardziej niż Boże Narodzenie potrzebuje tego uzewnętrznienia. W Betlejem świat ducha zmaterializował się w Dzieciątku. W Jerozolimie ze świata materii wystrzelił promień ducha ku bezkresom ponad czas i ponad przestrzeń. Jak o tym mówić? Jak to sobie wyobrażać? Jak odtwarzać ślady zapisane we fragmentach wspomnień Apostołów? Dlatego tyle wielkanocnej symboliki. I krzyż z czerwoną stułą, i paschał (a na nim kolejna warstwa symboli), i woda, i dzwony, dzwonki i dzwoneczki, i uroczyste śpiewy. Baranek z ciasta na łące z rzeżuchy, wiosenne gałązki.

Każda z tych rzeczy coś znaczy, każda o czymś mówi. Bo w ogóle nasz ludzki język, zwłaszcza w sferze religijnej, musi posługiwać się symbolami. Powiem mocniej – zwierzęta nie znają, co to symbole. W ich życiu liczą się tylko konkrety. Każda rzecz jest tylko sobą i niczym więcej. Nawet wierne psy nie zbierają pamiątek po swoim panu. A człowiek im bardziej otwarty na symbolikę, im lepiej dostrzegający jej bogactwo, tym głębsza jego dusza, tym piękniejsze jego człowieczeństwo. Dlatego szanuję paschał, cenię pisanki i lubię świąteczny mazurek.