Tym zielonym światłem, jakie rząd komunistycznych Chin dał Szanghajowi, nie były dotacje z budżetu centralnego czy eksterytorialność. Po prostu pozwolono, by pieniądze wypracowane przez miasto mogły być inwestowane na miejscu. Na efekty nie trzeba było długo czekać. Zmodernizowano rozsypującą się infrastrukturę, a niektórym dzielnicom władze miasta nadały status specjalnej strefy ekonomicznej. Tak było np. z położoną na wschodnim brzegu rzeki Huangpu dzielnicą Pudong. Dzisiaj, po zaledwie 20 latach, to jedno z największych na świecie centrów finansowych. Miejsce, w którym drapacze chmur rosną jak gęsty las, a na samym jego środku stoi najwyższy budynek na świecie – Shanghai World Financial Center.

Wrota Chin
Szanghaj liczy prawie 20 mln mieszkańców, a razem z dzielnicami przyległymi około 30 mln. To dane oficjalne, które w ogóle nie biorą pod uwagę tysięcy, dziesiątek tysięcy, a może nawet setek tysięcy robotników budowlanych, rozbudowujących miasto. Szanghaj w czasach rozkwitu nazywany był Perłą Orientu, ale w chwilach upadku Ladacznicą Azji. To przez tutejszy port do Chin dostawało się opium, uprawiane w azjatyckich koloniach brytyjskich. To tutaj zaczynały się wojny opiumowe. Szanghaj przez dziesięciolecia był miastem, w którym całe dzielnice, autonomiczne protektoraty, miały w swoim posiadaniu największe światowe mocarstwa. Swoje koncesje posiadali Brytyjczycy, Amerykanie i Francuzi. To przez Szanghaj cywilizacja i technika Zachodu wchodziły do Chin. Tutaj wybudowano pierwszą kolej, pierwszą linię telefoniczną, wodociągi, oświetlenie gazowe ulic i sieć elektryczną. Tutaj pojawiły się pierwsze tramwaje i samochody. To tutaj wylądował pierwszy na terenie Chin samolot (w 1909 roku). Od tego czasu wiele się wydarzyło. Upadła ostatnia chińska dynastia Qing (w 1912 r.) i powstała Republika Chińska. Szanghaj przeżył najazd wojsk japońskich i chińską wojnę domową. W 1949 roku zajęły go wojska komunistycznej Armii Ludowej. Później była kampania nazwana Wielki Skok Naprzód i doszczętnie wyniszczająca Chiny Rewolucja Kulturalna. W 1976 roku zmarł Mao Zedong, szef Komunistycznej Partii Chin i przywódca Państwa Środka. Po nim ster przejęli umiarkowani reformatorzy. W 1990 roku pozwolili Szanghajowi otworzyć się na handel z Zachodem. I historia zatoczyła koło. Po niemal dokładnie 100 latach Szanghaj znowu staje się bramą Chin. Miastem najnowocześniejszym, jednym z najbogatszych i najszybciej rozwijających się. Tak jak 100 lat temu cudzoziemcy przywozili do Chin przez Szanghaj nowe technologie, tak dzisiaj właśnie tutaj przyjeżdżają, by z Chinami prowadzić interesy. Dzięki taniej sile roboczej, ogromnemu rynkowi zbytu i pracowitości Chiny zaczynają się rozwijać. W ciągu zaledwie kilkunastu lat z kraju zapaści stały się bardzo ważnym graczem na międzynarodowym rynku. Nadchodzi czas Chin. I nie będzie to jedna dekada czy dwie, ale najpewniej kilka.