Trzynastego nawet w lutym jest wiosna

W Europie huczała I wojna światowa, Rosja wrzała, szykując się do rewolucji mającej zmienić losy świata. Na krańcu kontynentu, w bardzo ubogim regionie Portugalii troje malutkich pastuszków spokojnie pasło owce. Łucja miała dziesięć lat, Franciszek dziewięć, a najmłodsza Hiacynta jedynie siedem. 13 maja 1917 roku zaskoczeni ujrzeli na wzgórzu „przepiękną Panią”. Rozpoznali w niej Maryję. Najstarsza Łucja nawet z Nią rozmawiała (później czyniła to wielokrotnie). Gość z nieba zaczął nawiedzać pastuszków i przekonywać ich o ogromnej tęsknocie Boga i mocy modlitwy. Maryja prosiła: „Módlcie się w intencji zagrożonego świata, uciekajcie się do mojego Niepokalanego Serca, pokutujcie w intencji nawrócenia grzeszników”.

Niewielu uwierzyło opowieściom trojga prostych, niepiśmiennych pastuszków, dzieci, które nigdy na krok nie oddaliły się od swej wioski. Pojawiły się prześladowania, kpiny, a nawet więzienie. Bezbronne dzieci powtarzały pokornie: Odmawiajcie Różaniec, bo ta modlitwa może zmienić losy świata.
Maryja obiecała Łucji, że 13 października uczyni cud, który poświadczy prawdziwość objawień. W zapowiedzianym dniu w ulewnym deszczu czekał na niego stutysięczny tłum. Znany portugalski dziennikarz Avelino de Almeida, który przepowiadał ogromne rozczarowanie dla tysięcy pielgrzymów, zdumiony pisał: „Można było obserwować jedyny w swoim rodzaju i nieprawdopodobny spektakl... Słońce przypomina srebrzysto-matowy dysk i można patrzeć prosto na nie, bez żadnego wysiłku. Nie piecze ani nie oślepia. Ma się wrażenie, że właśnie dokonuje się zaćmienie...