Ten przesławny kielich

Przechowywany w skąpanej słońcem hiszpańskiej katedrze przyciąga niczym magnes. Tylko pozornie zaszyty jest w nieco zaciemnionej gotyckiej kaplicy. W rzeczywistości emanuje z niego jasne, ciepłe światło. Odsyła do wydarzeń „tej nocy”.

Przemienił w krew

Dotychczasowe badania archeologiczne i opracowania naukowe prowadzone z różnych punktów widzenia stwierdzają zgodnie i z niemal całkowitą pewnością, że przechowywane w Hiszpanii naczynie zostało użyte przez Chrystusa podczas ostatniej wieczerzy. Pan Jezus miał w nim przemienić wino w swoją Przenajświętszą Krew, a następnie podać swoim uczniom. – Prawdopodobieństwo błędu jest niewielkie – wyjaśnia ks. kan. José Verdeguer z walenckiej katedry. – To bezsprzeczne, że naczynie pochodzi z czasów Jezusa i że kamienna czasza spełnia wszystkie warunki przepisów żydowskich.

Tajemnicza inskrypcja

Pierwsze rzetelne badania nad kielichem przeprowadzone przez prof. Antonia Beltrána Martíneza, zakończone publikacją w 1960 roku, doprowadziły do odkrycia na kamiennej podstawie dość tajemniczej inskrypcji w języku arabskim. Rozszyfrowanie jej znaczenia przysporzyło badaczom nie lada kłopotu. Powstało na ten temat kilka hipotez. Abstrahując jednak od pierwszych prób wyjaśnienia enigmatycznego znaczenia inskrypcji, najbardziej przekonująca i zaskakująca wydaje się najnowsza próba interpretacji. W 2016 rok Gabriel Songel wskazał zarówno na język arabski, jak i hebrajski. Jego zdaniem inskrypcję znajdującą się na podstawie kielicha można odczytać dwojako: bezpośrednio po arabsku oraz po hebrajsku, stosując metodę lustrzanego odbicia. Jej znaczenie w obu językach jest identyczne – YOSHUA YAHWEH, to znaczy Jezus (jest) Bogiem. Hipotezę potwierdzają również badania prowadzane w ostatnich latach przez Juana-Agustína Blanco. To spektakularne odkrycie!

Świętą relikwię męki Pańskiej stanowi czasza – górna część kielicha. To palestyńskie naczynie w kształcie misy charakteryzuje się niespotykanym pięknem i doskonałym kształtem. Jest drobno rzeźbione i wypolerowane, odbija światło i odsłania smugi ciepłych kolorów. Wykonane zostało z kamienia – agatu sardonicznego – pochodzącego z obszaru pomiędzy Aleksandrią a Syrią. Warto dodać, że za sprawą filmu „Indiana Jones i ostatnia krucjata” panuje powszechne przekonanie, że Święty Graal musiał być drewniany. To jednak mało prawdopodobne. Według przepisów rytualnych takie naczynie uchodziło za nieczyste. Badacze nie mają wątpliwości, że to kamienny „Kielich błogosławieństwa” w tradycji żydowskiej wykorzystywany był podczas rytualnej wieczerzy paschalnej. Dwie pozostałe części – podstawa oraz łącznik z uchwytami, paskami oraz ozdobnymi perłami – pochodzą z czasów późniejszych. Powstanie podstawy datuje się na X–XII wiek, pozostałe elementy pochodzą z XIV wieku.