Ideologia z urzędu

Komitet ONZ ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet co kilka lat monitoruje, w jaki sposób poszczególne państwa wdrażają Konwencję ONZ ws. Likwidacji Wszelkich Form Dyskryminacji Kobiet. Kilka miesięcy temu w Genewie miało miejsce rozpatrzenie sprawozdania Polski z realizacji Konwencji w latach 2002–2010. Po wysłuchaniu delegacji, którą tworzyli m.in. przedstawiciele Ministerstwa Sprawiedliwości, sformułowane zostały tzw. uwagi końcowe. Liczący kilkanaście stron dokument, poza ogólnymi i słusznymi postulatami, zawiera taką dawkę ideologicznej paplaniny, że właściwie wystarczyłoby zacytować tylko większość z nich, bez żadnego komentarza. Pokazuje on jasno, jak już nie tylnymi drzwiami, a zupełnie otwarcie narzucana jest rewolucja w rozumieniu podstawowych pojęć, jak kobieta, mężczyzna, rodzina. Jako główny wróg tej rewolucji wymieniony jest z „imienia i nazwiska” Kościół katolicki w Polsce.

Stereotyp wrogiem kobiet

Dokument wyraża różne „stany emocjonalne” Komitetu. I tak Komitet na przemian albo „z zadowoleniem przyjmuje postęp i wysiłki” Polski w różnych obszarach, albo „wyraża swoje zaniepokojenie”, a nawet „ponowne zaniepokojenie” niedociągnięciami. W pozostałych częściach zaś cierpliwie „zaleca” Polsce konkretne rozwiązania, które mają przybliżyć nas do realizacji Konwencji w rozumieniu Komitetu.

Co Komitet cieszy? Na przykład „wprowadzenie 35-procentowej kwoty dla przedstawicieli każdej płci na listach wyborczych”. Krótko mówiąc: słynne parytety. A zatem to, co jest zmorą każdego komitetu wyborczego – kobiet, choćby nie chciały, nie nadawały się czy wyborcy ich nie chcieli, musi być tyle i tyle, i basta. Podobnie zresztą mężczyzn – jeśli akurat dany komitet jakimś cudem zdominują kobiety – czy się nadają, czy nie, trzeba znaleźć urzędowo zaklepaną liczbę.

Komitet ONZ cieszy się także z innych, równie irracjonalnych działań, które państwo polskie już zdążyło podjąć. Na pochwałę zasłużyła na przykład Strategia Regulacyjna Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji na lata 2014–2016, która ma na celu „zapobieganie stereotypowemu przedstawianiu w mediach ról społecznych kobiet”. Sprawdziliśmy i rzeczywiście – KRRiT taki zapis w nowej Strategii zamieściła. „Stereotypowe role społeczne kobiet” to jedno z haseł wytrychów ideologów gender.

Na potwierdzenie, że to dla Komitetu problem kluczowy, dokument w innym miejscu „wyraża ponownie swoje zaniepokojenie z powodu głębokiego utrwalenia stereotypów płciowych dotyczących ról i obowiązków kobiet i mężczyzn w rodzinie i społeczeństwie, w dalszym ciągu obecnych w mediach i materiałach edukacyjnych, a których odzwierciedleniem są tradycyjne wybory kobiet w zakresie kształcenia”. Komitet wzywa zatem Polskę, by zlikwidowała „strukturalne bariery, a także negatywne stereotypy, które potencjalnie powstrzymują dziewczęta przed wyborem nietradycyjnych dziedzin kształcenia i kształcenia zawodowego na wszystkich szczeblach edukacji”. Co więcej, Polska powinna rozważyć przyjęcie „tymczasowych środków szczególnych w celu promowania wśród dziewcząt przedmiotów technicznych”.

Kościół wrogiem postępu

Z urzędniczo-ideologicznego na chłopski rozum tłumacząc, znaczy to mniej więcej tyle: Polska ma problem, bo kobiety mimo wszystko ciągle są kobietami, a mężczyźni mężczyznami. Co więcej, kobiety nadal wybierają głównie edukację i zawody, które bardziej odpowiadają ich wrażliwości i naturze, podczas gdy powinny od dawna specjalizować się w dziedzinach, w których statystycznie lepiej odnajdują się mężczyźni. I oczywiście ten komentarz też jest dowodem na to, jak zapóźnieni jesteśmy w postępie i nie rozumiemy, że to właśnie „stereotypy płciowe” sprawiają, że dzielimy role społeczne na bardziej męskie i bardziej kobiece.