Mam zdjąć krzyż, gdy zacznie mnie uwierać?

Gdyby czasy były inne, gdyby nie ta globalna walka cywilizacji śmierci z chrześcijaństwem, gdyby nie ten medialny przekaz niszczący wszystkie wartości duchowe, to pewnie nie byłoby to takie ważne, nie miałoby takiego kolosalnego znaczenia dla nas, osób świeckich. A tak, spotykam na ulicy, widzę w telewizji księdza w marynarce i koloratce i... robi mi się smutno, jest mi żal, że moi kapłani sami oddają "pole walki", sami nie dają świadectwa.

Jeszcze siostry zakonne uchowały się i nie mają koloratek, jeszcze bracia zakonni chodzą w habitach ale księża w sutannie - rzadkość.
 

A do tego wszystkiego ten Synod... i głosy (nie wszystkich) najwyższych hierarchów kościelnych o Komunii dla rozwodników, oczywiście pod specjalnymi warunkami.

Jestem żonaty i 21 lat temu przysięgałem Bogu przed ołtarzem, że nie opuszczę żony aż do śmierci, koniec, kropka, żadnych dodatkowych warunków. A było przez te 21-lat różnie i ta świadomość przysięgi pomagała, by to "różnie" zawsze kończyło się dobrze. A teraz moi kapłani, przewodnicy do Boga, dają mi warunki do tej przysięgi, że już nie do śmierci... Ja tego nie pojmuję. Małżeństwo to sakrament i dar, ale czasem też krzyż. I mam zdjąć krzyż, jak tylko zacznie mnie uwierać, by było mi lżej? Takie są plany zwierzchników Kościoła? To gdzie ja dojdę bez tego krzyża?

 

Mariusz Wojtkiewicz