Gałązka z kwiatem

Uważnie się temu przygląda stojący między nimi kapłan. Ta scena wyznacza oś symetrii dzieła. Głowy małżonków przechylone są do środka obrazu.

Za Najświętszą Dziewicą widzimy pięć towarzyszących jej kobiet, za Józefem – pięciu mężczyzn. 
Grupki osób widocznych na dalszych planach mają za zadanie jedynie podkreślić głębię perspektywy. W tle Rafael namalował renesansową, nowoczesną w tamtych czasach świątynię, mającą symbolizować Kościół Chrystusowy. Na fryzie fasady artysta umieścił swój podpis i datę: Raphael Urbinas MDIIII (Rafael z Urbino 1504).


Kiedy przyjrzymy się bliżej obrazowi, zapewne zaintryguje nas postać w czerwonych spodniach, widoczna z prawej strony na pierwszym planie, łamiąca na kolanie gałązkę. Za tym człowiekiem, bardziej na prawo, widać jeszcze jednego mężczyznę (w ciemnym stroju), również łamiącego z rezygnacją gałązkę. Pozostali trzymają swoje, jednak tylko gałązka 
św. Józefa ma na końcu niewielki kwiat. To nawiązanie do legendy opisanej przez jeden z apokryfów (pism opowiadających o wydarzeniach biblijnych, nieuznanych jednak przez Kościół za wiarygodne i natchnione).

Według niej, kapłani w Judei szukali godnego małżonka i opiekuna dla Maryi, prosząc Boga o wskazanie właściwego kandydata. W tłumie stał także św. Józef. Trzymana przez niego gałązka w sposób cudowny zakwitła. Towarzyszący Józefowi mężczyźni to zatem nie krewni pana młodego, lecz odrzuceni kandydaci. 


Obraz jest wzorowany na bardzo podobnej kompozycji Perugina, który był nauczycielem Rafaela. Powstał na zamówienie rodziny Albizzini do kaplicy św. Józefa w kościele franciszkanów w Città di Castello.