Paradoks ten, według starożytnego filozofa dość bliskiego etyce chrześcijańskiej, wyjaśnia szczególna pedagogia Boga, którego postępowanie można porównać do postawy ówczesnych ojców wychowujących swoje dzieci: „Człowiek dobry jest uczniem Boga, Jego naśladowcą, prawdziwym synem, którego ów wspaniały ojciec, nieustępliwie wymagający dzielności, wychowuje w twardej dyscyplinie, podobnie jak surowi ojcowie” (Seneka, O Opatrzności I, 5). To wyjaśnienie, pomimo wzmianki o pokrewieństwie ludzi z Bogiem, tylko w małej części można uznać za zgodne z sensem Pierwszego Listu św. Jana. Ojcostwo Boga różni się nie tylko od tradycyjnych wyobrażeń o wychowaniu, ale również od współczesnych poglądów pedagogicznych.