Najnowsze Wydania
-
GN 37/2025 Dokument:(9415138,Czy ból trzeba kochać?)
-
GN 36/2025 Dokument:(9406888,Szczęście w nieszczęściu)
-
Historia Kościoła (11) 05/2025 Dokument:(9398688,„Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”. Wyjście przed szereg czy uzdrawianie pamięci?)
-
GN 35/2025 Dokument:(9399234,Nieznajomość prawdy szkodzi )
-
GN 34/2025 Dokument:(9390659,Ale o co chodzi?)
Wyszukano wyników: 83
Żeby święta były miodzio
Teatr klerycki. – Kto tam w święta patrzy na choinkę? – pyta Karol Krawczyk, wnosząc powyginanego drapaka za 10 złotych. – A na co patrzy się w święta? – nie daje za wygraną Norek. – No, na talerze. Szyneczka, baleronik, chrzanik, ćwikiełka, a wcześniej karp, barszcz z uszkami... Wiesz, Tadeusz, ja zawsze po świętach czuję się taki lepszy, ładniejszy, pełniejszy.
Zostaną wielkie owoce
Śp. kard. Józef Glemp. – Nie mogę pojąć, jak to możliwe, że jeden człowiek potrafił udźwignąć tyle obowiązków – dziwi się ks. Grzegorz Kalwarczyk, przeglądając roczniki wydawanych przez siebie „Wiadomości archidiecezjalnych warszawskich”, które dokumentowały publiczną działalność metropolity warszawskiego.
Warszawa roku 1920: szturm do nieba
Kto nie zgłosi się do batalionów obrony Warszawy albo do kopania okopów, ten „nie jest godzien miana Polaka” – pisał w odezwie do mieszkańców stolicy kard. Aleksander Kakowski w sierpniu 1920 roku. To był czas wielkiej mobilizacji, nie tylko wojskowej, ale może przede wszystkim duchowej.
Czas modlitewnego szturmu nieba za Polskę.
