Wyszukano wyników: 2496
Czas pokuty
Sprawa spektaklu, który profanuje sprawy najświętsze, ma swój wymiar duchowy. Zły prowokuje, drażni, zastawia pułapki. O tym mówi dzisiejsza liturgia słowa. Jezus uczy cierpliwego i stanowczego odpierania pokusy. Mówi diabłu: „Idź precz, szatanie! Jest bowiem napisane: »Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz«” (Mt 4,10).
Może po to są te próby, by z nową gorliwością osobiście i wspólnie oddać pokłon Najwyższemu.
Pokutnicy przemienieni łaską
Wielki Post buduje wspólnotę pokutników. Czy to Europa, czy Ameryka Południowa, młodzi i starzy, kobiety i mężczyźni. Uznajemy naszą słabość, po to by na nowo odkryć, że Bóg nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami (2 Tm 1,9). Tylko On może nas przemienić.
Spragnione
Wówczas nadeszła kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody (J 4,7). Samarytanka mieszka w nas. Także w feministkach, spragnionych... Czego? Czy naprawdę aborcji? Czy nie raczej miłości, szczęścia, bliskości, Boga? Szukamy nasycenia nie tam, gdzie trzeba, i wciąż pragniemy. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy źródle (J 4,6). On czeka na Samarytanki, nawet na Manifie…
Błotem po oczach
Jezus, uzdrawiając niewidomego, wykonuje dziwny rytuał.
„Splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego” (J 9,6).
Po co to błoto na oczy? To jakby wprowadzenie niewidomego w jeszcze większą ciemność. Szczepionka polega na podaniu małej dawki zarazków choroby. Też wydaje się to dziwne. A jednak działa. Czasem łaska Boga wydaje się raczej błotem niż balsamem. Ale On wie, co robi, warto Mu ufać.
Rozczarowani
Zmęczeni życiem, rozczarowani sobą, innymi i Bogiem, bez perspektyw, nadziei, z samotnością i smutkiem w sercu… Te stany nie są nam obce. W człowieku na zdjęciu można jakoś wyczytać poczucie smutnej rezygnacji. Podobnie musieli wyglądać dwaj wędrowcy do Emaus, gdy mówili Jezusowi o Jezusie: A my spodziewaliśmy się, że On właśnie miał wyzwolić Izraela .
(Łk 24,21) Pan ich nie zostawił, był z nimi. Dostrzegli to dopiero, gdy ich serce zapaliło się wiarą.
