Wyszukano wyników: 4220
Odreligijnianie chrześcijaństwa
Wyrywanie polskiego Kościoła z bolesnego uścisku stagnacji, marazmu, skupienia na sobie i powierzchownej, często zrytualizowanej duchowej bylejakości będzie procesem bolesnym i z pewnością jeszcze potrwa. Dlaczego? Bo przemiana, która musi się dokonać, jest głębsza, niż nam się wydaje. Nie chodzi w niej bowiem wyłącznie o porzucenie starych nawyków i zgubnych przyzwyczajeń, wielkościowego myślenia i klerykalizmu – zarówno u duchownych, jak i u świeckich. Chodzi w rzeczywistości o coś znacznie bardziej podstawowego – o przejście od religijności do wiary. Ten proces, niestety, w znacznej mierze dopiero przed nami.
Skarga Boga
Czytam tekst Prologu Ewangelii według św. Jana wielokrotnie, przy różnych okazjach. Zawsze, nieodmiennie z tym samym przekonaniem, że to słowa szczególnie ważne – jakby synteza tego, co Bóg zechciał nam powiedzieć o sobie. I za każdym razem, gdy natrafiam na ten właśnie fragment, mam nieodparte wrażenie, że jest w nim ukryta jakby bolesna skarga Boga. „Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli” (J 1, 11) - to nie echo z nieokreślonej przeszłości, ale twarda diagnoza także naszej rzeczywistości. Diagnoza, która daje do myślenia.
Pasterz, lider, przewodnik, brat. To nie są synonimy Zbawiciela świata
Narzucamy rolę zbawcy – narodu, Kościoła, świata – ludziom, którzy sami nawet nie próbują stawiać się w takiej roli. Rozdmuchane oczekiwania wobec kolejnych papieży, biskupów, przewodniczących Konferencji Episkopatu Polski, proboszczów, wikarych, liderów zawsze będą kończyć się jakimś rozczarowaniem. Zamiast tego wystarczy uznać w nich równocześnie przewodników i braci w wierze. To pomaga połączyć szacunek i wsparcie z godzeniem się na ich niedoskonałość. I z prawem do mądrej krytyki.
