Najnowsze Wydania
-
GN 45/2025 Dokument:(9483911,Nie do opowiedzenia)
-
GN 44/2025 Dokument:(9477129,O szarej godzinie)
-
Historia Kościoła (12) 06/2025 Dokument:(9471760,Sobór sprawił, że ludzie znowu zaczęli mieć pytania do Kościoła. Edytorial nowego wydania)
-
GN 43/2025 Dokument:(9469044,Rodzina – sens i stabilność)
-
GN 42/2025 Dokument:(9458103,Zaczarowana miotła)
Wyszukano wyników: 59
Pierwsi chrześcijanie nie pytali, do jakiej szkoły uczęszczał mały Jezus. Co wiemy o dzieciństwie Mesjasza i dlaczego wiemy tak mało?
Jezus, centralna postać chrześcijaństwa, funkcjonował w przestrzeni publicznej zaledwie trzy lata. Dla sobie współczesnych był „człowiekiem znikąd”, bo tak mniej więcej brzmiało w uszach izraelitów określenie „z Nazaretu”. Gdy zdobył popularność i ściągnął na siebie uwagę przywódców narodu w Jerozolimie, jedyne, co można było o Nim powiedzieć, to to, że był synem cieśli. Nic więc dziwnego, że nie pozostały żadne świadectwa, które umożliwiałyby wiarygodne odtworzenie historii Jego ponadtrzydziestoletniego życia.
Nad kim płacze Maryja w łódzkiej katedrze?
Czytałem opinię, że skoro pierwsze łzy Maryja uroniła 13 grudnia, to znaczy, że opłakuje obecny rząd Rzeczpospolitej… Jeśli nad czymś lub nad kimś może płakać Maryja, to tylko nad jednym: że krew Jej Syna jest niweczona, że przelał ją, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno, a ci, którzy tę krew piją i wielbią, nie widzą w drugim brata.
Upór Nestoriusza
Opowiadają o Nestoriuszu, któremu w 428 roku po Chrystusie powierzono stery Kościoła w Konstantynopolu, że nie mógł cierpliwie słuchać, gdy chrześcijanie, mówiąc o Maryi, Matce Jezusa, określali ją mianem Theotokos, co dziś na język polski się tłumaczy jako „Boża Rodzicielka”, a dawniej „Bogurodzica”.
Feniks z popiołu, popiół z feniksa…
Jest coś niezwykle głębokiego w tradycji Kościoła, która czterdziestodniowy czas Wielkiego Postu rozpoczyna w środę posypaniem głów popiołem pozyskanym ze spalenia palemek z celebracji Niedzieli Męki Pańskiej. W ten sposób Wielki Post palmami się zaczyna i palmami kończy. Trzymając dumnie zieloną i kwitnącą palmę na koniec wielkopostnej drogi, dobrze będzie równocześnie pamiętać, że za rok będzie ona nam służyć za popiół, by znowu rozpocząć drogę pokuty.
