Zabijali, gdy zachodziło słońce…
„Na skutek ciągłej, męczącej musztry, zimna, złego wyżywienia wielu zaczęło chorować i umierać. Chorowali przeważnie na krwawą biegunkę. Najwięcej więźniów z mojej grupy zmarło właśnie w pierwszych dwóch tygodniach pobytu w kwarantannie. Bito nas na każdym kroku” – wspominał ks. Józef Bystroń, więzień tego niemieckiego obozu koncentracyjnego.
Jak gdyby cały świat uratować
„W 1943 roku (...) zobaczyłam prowadzoną grupę Żydów, a wśród nich kobietę z zawiniątkiem. Z zrozpaczonej twarzy tej kobiety zrozumiałam, że szuka ratunku. Poszłam za nią, a ta w pewnym momencie (...) oddała mi zawiniątko. Było to dziecko. Dziewczynka. Kilkutygodniowa” – pisała w 1971 r. Józefa Fułek.
