Szok pierwszy, dzień pierwszy. Sobota w szkole, wtedy wolnych nie było. Lekcje przerwane, wszyscy oglądamy transmisję na czarno-białym telewizorze, ledwo co widać ale... Padają słowa o Duchu Świętym i obliczu Tej ziemi. Padało i pada wciąż wiele słów, ale te już wtedy zwróciły uwagę. Wydawałoby się że to niemożliwe, no może, kiedyś, za sto lat. Jednak na takie słowa czekaliśmy i padły one na podatną glebę. Szok drugi, dni ostatnie. Noc przed mszą na Błoniach w Krakowie. Miasto nie śpi, na ulicach pełno ludzi, działa nawet jakiś handel. Co w PRL-u działać nie miało prawa! Więc jednak można, zrobić coś przez ludzi i dla ludzi, nie oglądając się na władzę. Wystarczy żeby nie przeszkadzała, a czasem i w czymś pomogła. By było w kraju "normalnie". Pierwsze normalne dni w kraju w moim i wielu innych życiu. Może jednak będzie ich odtąd więcej? I było! Przy dojściu na Błonia przed mszą wielotysięczny tłum, robi się niebezpiecznie. Byle się nie przewrócić, bo tego naporu żadna siła nie da rady powstrzymać. Pouczające przeżycie, chyba też zapadło w pamięci wielu i następnym razem byliśmy już mądrzejsi. W tych milionowych tłumach byliśmy wolni i odpowiedzialni, wbrew temu co się o nas mówi. Szok trzeci - dzisiejszy. Gdzie TO wszystko w nas przepadło ???!!!