TRZEBA SIĘ ZA NIEGO MODLIĆ BY MU KUR ZAPIAŁ....Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę; ale Ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci".On zaś rzekł: "Panie, z Tobą gotów jestem iść nawet do więzienia i na śmierć".Lecz Jezus odrzekł: "Powiadam ci, Piotrze, nie zapieje dziś kogut, a ty trzy razy wyprzesz się tego, że Mnie znasz".

Czy smutne? może dla wiernych, którzy go kochali, dla których był wsparciem może i tak, ale czy dla ojca Jacka? nie wiem, nie chcę oceniać, ale żyć w zakonie nie jest łatwo, a już w ogóle w tych czasach... Skoro stwierdził, że już się wypalił, to niech sobie ułoży życie, czemu nie. Może znajdzie kobietę, będzie miał dzieci... życzę Mu tego z całego serca:)

DOMINIKANIE MAJĄ PROBLEM ! COŚ NIE FUNKCJONUJE W ICH WSPÓLNOCIE !

Myślę, że gdy był z nami tak łatwo przyjmowaliśmy od niego wszystko za łatwo i chętnie, tak oczywiście nas obdarowywał Słowem. Ale chyba zapomnieliśmy o wsparciu modlitwą, "bo oni tacy duchowi". Trzeba nam się modlić za naszych kapłanów, na co dzień, szczególnie tych ulubionych i "na świeczniku". Aby się nam nie pogubili. Nieprzyjaciel tylko czycha kogo capnąć. Przecież, kapłani to też tylko ludzie. A teraz się modlę za o. Jacka aby się w tym nowym nie stracił, cóż szkoda, że tak późno.

To błąd. Na co liczy ten kapłan - na Boże Błogosławieństwo ?
LIczy na siebie.
Ma zaufanie swoim słabościom liczy na ludzka miłość a nie Bożą ?
Straszna pomyłka.

Kolejny zakonnik zrzuca habit i chwali się tym przed światem na stronie swojego macierzystego klasztoru, stwierdzając, że „odważył się wreszcie, żeby żyć i kochać”, a także „przestał się bać zwyczajnej miłości i ryzyka, które z nią jest związane”. Ojciec Jacek Krzysztofowicz, dominikanin z Gdańska pożegnał się z wiernymi, a jego współbracia zamieścili pożegnanie na swojej stronie.

Jego lektura jest zajęciem porażającym. Zakonnik (już teraz były) postanowił stworzyć teologiczne uzasadnienie dla niewierności złożonym ślubom, obietnicy składanej Bogu i zwyczajnej niedojrzałości do odpowiedzialności. Bóg, jakiego wyznaje, ma być usprawiedliwieniem dla grzechu (a grzechem jest wyrzeczenie się własnego powołania, zerwanie ślubów, w tym ślubu czystości). Piękne słowa nie mogą tego zmienić. I aż zaskakuje, że ten pseudoteologiczny bełkot znajduje się na stronach dominikanów. Takie działanie pogłębia zgorszenie, jakim jest odejście zakonnika i wprowadza zamęt w dusze i umysły wiernych.



„Wierzę w Boga, który stoi po stronie życia i miłości. Zwyczajnego życia i zwyczajnej miłości. I mam takie głębokie poczucie, że się w końcu odważyłem, by żyć i kochać. Że nareszcie dojrzałem do miłości - powiedział w pożegnaniu do wiernych ojciec Jacek Krzysztofowicz. - Jeżeli uważnie mnie słuchaliście, to na pewno zorientowaliście się, co dla mnie jest naprawdę ważne. Że to, co dla mnie ważne, to przede wszystkim miłość, którą rozumiem nie jako abstrakcję, ale jako coś, co jest namacalne. Miłość do człowieka, do konkretnych ludzi. To, co jest dla mnie ważne, to życie, we wszystkich jego przejawach. To, co jest dla mnie ważne, to prawda, która nigdy nie jest nam do końca dana, ale którą znajdujemy nieustannie szukając. Bóg, którego w pewnym momencie swojego życia odkryłem i poznałem, stoi właśnie po stronie tych wartości. Stoi po stronie miłości, życia, po stronie poszukiwania. Bóg, w którego wierzyłem i wierzę, jest Bogiem, który stoi po stronie ludzi, takimi, jakimi są, a nie po stronie abstrakcyjnych zasad, ciężarów, które ktoś nam każe dźwigać, a które są ponad nasze siły” - dodawał.



„Wierzę w Boga dorosłości. W Boga, który nie jest ani opiekunem, ani kimś komu musimy być posłuszni, komu musimy służyć. Wierzę w Boga, którego nie trzeba zaspokajać, a zarazem nie należy się łudzić, że on nam wszystko da. (...) Wierzę w Boga, który stoi po stronie życia i miłości. Zwyczajnego życia i zwyczajnej miłości. I mam takie głębokie poczucie, że się w końcu odważyłem się, by żyć i kochać. Że nareszcie dojrzałem do miłości. Do takiej ludzkiej, normalnej miłości. Do czegoś, jak teraz widzę, czego bardzo się bałem, od czego uciekałem, przed czym się chroniłem w habicie, stając za ołtarzem i nim się odgradzając od świata i ludzi. Już tak więcej nie chcę. Chcę inaczej. Decyzja, którą podjąłem, dojrzewała we mnie od wielu już lat. Krok po kroku do niej zmierzałem, być może coś przeczuwaliście. Na pewno dostrzegaliście zmiany w moim myśleniu, dotyczącym życia, wiary i Kościoła. Chciałem wam powiedzieć, że naprawdę nie jest mi łatwo zostawić tyle ważnych dla mnie spraw i wartości. Ludzi, z którymi byłem i jestem związany. Pracy, która przynosiła mi satysfakcję i poczucie bezpieczeństwa. Ale ja już tak nie chcę żyć. Nie chcę tak żyć, bo nie wierzę w sens życia, które przez minione 25 lat prowadziłem. Postrzegam je dzisiaj, jako odwrócenie się, a czasem wręcz ucieczkę od życia i bliskości. Ale wreszcie przestałem się bać miłości. I przestałem się bać ryzyka, które jest z miłością związane. Wszyscy przywykliśmy, że Boga nazywamy miłością, ale w rzeczywistości ten Bóg często w naszym życiu, a tak naprawdę był w moim życiu, jest pustką. I patrzenie w stronę Boga oznacza patrzenie w stronę pustki. Oznacza konieczność odwrócenia się od ludzi, od życia, od miłości. Nie chcę w ten sposób i mam świadomość, że to, co wybieram, na co się otwieram, nie da się pogodzić z życiem duchownym. Dlatego muszę odejść. Chcę odejść” - oznajmił.



A na koniec w duchu nowej teologii niewierności i nieodpowiedzialności skierował do wiernych przesłanie wiecznego poszukiwania, które z katolicyzmem niewiele ma wspólnego. „Chcę Wam powiedzieć, że nigdy, aż do końca, aż do ostatniego kazania, które powiedziałem do was tydzień temu, nigdy was nie oszukiwałem. Zawsze dzieliłem się z wami sobą. Tym, jak myślę, jak wierzę i jak żyję. I niezależnie od tego, jak patrzycie na mnie i na moją decyzję, chcę wam powiedzieć, że ja patrzę z wdzięcznością na wszystkie minione lata, na wszystkie spotkania, na wszystkich ludzi, którzy stanęli na mojej drodze. I na to, co było piękne, i na to, co było trudne. Wszystko to było dla mnie ważne, a ludzi traktuję jak towarzyszy drogi, od których mogłem się uczyć, od których mogłem brać. Wszystko to było potrzebne, abym mógł dojść do tego punktu swojego życia, w którym teraz jestem. Odchodząc i żegnając się z wami, chcę wam życzyć szczęścia. I chcę wam życzyć odwagi w jego poszukiwaniu. Bo branie jest czasem trudniejsze niż dawanie, ale pamiętajcie, że Bóg jest nam życzliwy. Bóg jest życzliwy człowiekowi, Bóg zawsze stoi po stronie życia i po stronie miłości. A słowo, które do nas nieustannie kieruje, które brzmiało, brzmi i zawsze będzie nad nami rozbrzmiewać, to: Bierzcie” - podkreślił.



I trudno nie skomentować tego krótko. Więcej mam szacunku (szczerego) dla księży, którzy odchodząc z kapłaństwa zwyczajnie przyznają się do grzechu i z pokorą podejmują jego konsekwencje, niż dla takich, którzy z grzechu robią show i dorabiają do niego nędzną, pseudoteologiczną propagandę. Rozumiem, że pewne rzeczy mogą się nie udać, że czasem grzech jest silniejszy, że różnie w życiu bywa, ale miarą dojrzałości jest dla mnie, wzięcie na klatę własnych decyzji, a nie dorabianie do nich ideologii, z której wyziera próba skrojenia Boga na własną miarę, Boga, który usprawiedliwia zdradę. W niczym nie zmienia ta jednak tego, że za ojca Krzysztofowicza trzeba się modlić. Bardzo modlić. Tak jak i za wszystkich kapłanów.

Skoro już się zdecydował, niech mu się uda, niech ma tę miłość, radość, pokój, spełnienie, poczucie bycia potrzebnym, akceptowanym, zaopiekowanym. Ciepło domu, rodziny.
Świat nie czeka na niego z otwartymi ramionami. Codzienność jest szara, z rachunkami, korkami, kłótniami, bezrobociem. Bez znajomości i otwierającego drzwi nazwiska "przeora dominikanów". A miłość kobiety fajna sprawa (nawet jeśli nie uleci w zderzeniu wyobrażeń z rzeczywistością), ale żadna kobieta, choćby jej dary były najwyższej próby, nie da tego, co Chrystus.

Ja, tak jak Anes próbuję wyleczyć się z tej zwykłej ludzkiej miłości i dojrzeć do Bożej, gdzie naprawdę można osiągnąć pełnię spokoju. Nie oceniam jednak Ojca Jacka. Każdy musi swoje przejść. Może będzie szczęśliwy? A może powróci...

Odejscie z kaplanstwa jest zdrada Bozej laski i milosci. Dodawanie do tego jakies ideologii jest wg mnie tylko proba wmowienia sobie i ludziom ze sie nic nie stalo. Ale stalo sie. A robienie sobie z Pana Boga i jego Milosci parawanu jest anty Boze i anty chrzescijanskie.

To bardzo smutna wiadomość dla nas wszystkich i tego wielkiego dramatu człowieka zagubionego. Bóg jednak nikogo nigdy nie odrzuca, ale ubolewa kiedy człowiek błądzi zawsze jednak jest możliwość powrotu Ojciec czeka. Daj mu Panie tę łaskę odnalezienia utraconej Miłości, aby przejrzał i powrócił do decyzji i wyboru już podjętego przed laty. Módlmy się wszyscy za ojca Jacka o łaskę powrotu na drogę wierności! Bo Miłość to wybór i wierność temu wyborowi jak mówił św. Augustyn

Jednym z przymiotów człowieczeństwa jest korzystanie z pełni życia każdego z nas, także naturalnej ludzkiej miłości. Trwanie w zastoju, bo tak nakazuje reguła kościelna, celibat jest zwykłym nieporozumieniem i niehumanitarne. Dlatego zakonnik zwyczajnie dojrzał do tego aby jego człowieczeństwo było pełne. Nie ma co się dziwić tej decyzji ani potępiać, ba, modlić się nawet za niego. Wystarczy uznać jego decyzję jako właściwą, osobistą jako wolnego człowieka, a przynajmniej przyjąć do wiadomości.
Myślę, że z punktu widzenia psychologii, były zakonnik nie chciał oszukiwać samego siebie oraz zakon, to uczciwa postawa na tle innych kapłanów prowadzących podwójne życie, nieetyczne lub tych, którzy weszli w tryby maszyny kościelnej pogodzili się ze swoim losem.
Rzadki to przypadek, że człowiek poświęcający się Bogu, Kościołowi czuje swoje powołanie.

no cóż, jego decyzja i on za nią kiedyś odpowie. Nie nam oceniać, nie nam.

Mnie to nie dziwi. Po ostatnim soborze setki tysięcy księży porzuciło stan kapłański.

Chodziłem czasami na Msze niedzielne o 21.00 u dominikanów w Gdańsku i od kilku lat miałem czasami poważne, czasami drobne wątpliwości co do treści głoszonych przez o. Jacka. Zaczęło się od kazania na Środę Popielcową 4 lub 5 lat temu. Moje wątpliwości były potwierdzane dodatkowo przez opinie innych osób. O. Jacek był również zwolennikiem B. Hellingera.... oczywiście były też plusy jego głoszenia: był egzystencjalistą, głęboko odnoszących komentarz do Ewangelii do życia codziennego, psychiki ludzkiej. Jednak brakowało mi w tym wszystkich jednak Osoby Ducha Świętego. Miałem wrażenie, że o. Jacek wszystko zawieszał na staraniach ludzkich. Jego duchowość była (jest) głęboka - ale tylko głęboko ludzka. Pan Bóg gdzieś tam był, kochał człowieka ale podobnie do deistów "siedział tylko na kanapie" patrząc z miłością... ale tylko patrząc.

Ojciec Jacek był dla nas kimś ważnym, udzielał nam ślubu 13 lat temu...
Z tym większą przykrością przyjmujemy do wiadomości to, co się w tej chwili dzieje i sposób, w jaki się to wszystko dzieje.

Dobrze że potrafił się przyznać do miłości, która nie jest zła!!!!Przecież Bóg jest miłością i kto trwa w miłosci trwa w Bogu a Bóg w nim - gratulacje!!!!!

Celibat to wymysl Kosciola rzymskiego,a nie wymaganie stawiane nam przez Boga zatem witaj bracie Krzysztofie wsrod bliznich milujacych Stworce.Zyczymy Ci sukcesow w zyciu malzenskim i rodzinnym,a twoi koledzy z zakonu pewnie po cichutku zazdroszcza ci odwagi...
Jeden ksiadz mowi do drugiego:
-chyba nie dozyjemy czasow,gdy papiez zniesie celibat.
Na to ten drugi odpowiada:
-zeby chociaz nasze dzieci dozyly...

na tle przypadku Jacka Krzysztofowicza trzeba powiedzieć o jednym! - o wierności Bogu, sobie i innym ! Jakie wobec tego było życie Krzysztofowicza do tej pory !Zakłamane? wierne ?! Jeśli było zakłamane od daty ślubów wieczystych w zakonie, to znaczy że zwodził siebie, Boga i innych, którzy mu zawierzyli. Jeżeli było wierne - to znaczy, że od dziś będzie okłamywał siebie i bliźnią dla której porzucił zakon, wystawił Pana Boga na próbę, !!

Bliskie kontakty z "Wyborczą" źle się kończą dla ludzi Kościoła !

żałosny człowiek, a szuka sobie przeintelektualizowanych uzasadnień,
dobrze, że odchodzi, tacy pseudoprzewodnicy duchowi nie są nam potrzebni

Obrządek katolicki jest jedynym obrządkiem chrześcijańskim, w którym obowiązuje celibat duchownych. Celibat nie jest rozwiązaniem, które w jakikolwiek sposób wynikałoby z Pisma. Przez 1 tysiąclecie w tym obrządku celibatu duchownych nie było. Celibatu również nie ma ma w innych wyznaniach wywodzących się się z tradycji judejskiej. Nie ma go u Żydów i u mahometan. Żarliwa i pełna oskarżeń dyskusja pokazuje, ile z tej przyczyny idzie bezużytecznej pary w gwizdek, ile energii indywidualnej i społecznej ona pochłania. Celibat i związana z nim egzystencja duchownych bez życia seksualnego powodują wręcz ich nadmierne skoncentrowanie na tej właśnie tematyce, czego wyrazem są seksualne tabu w społeczeństwie. Jakoś tak sie składa, że u pastorów protestantów jakby mniej skandali o podłożu erotycznym.

Ten zakon jest w ogromnym kryzysie. Nie ma w polskiej prowincji roku, żeby ktoś nie odszedł. Chyba poluzowanie życia zakonnego poszło za daleko. Nie mówiąc już o zbyt bliskich relacjach z dziewczynami w duszpasterstwach.

Jak się nazywa wybranka przeora? Przeorana.
Palma mu odbiła a jeszcze nie ma Niedzieli Palmowej

Na stronie dominikanów można znaleźć nagranie pożegnalne o. Krzysztofowicza w którym mówi: "I patrzenie w stronę Boga oznacza patrzenie w stronę pustki. Oznacza konieczność odwrócenia się od ludzi, od życia, od miłości." Zasmuciły mnie te słowa, bo pokazują jak bardzo ten człowiek się zagubił. Można ludzką miłością kochać drugiego człowieka, a odwrócić się od Boga. Prawdziwie kochać Boga odrzucając drugiego człowieka się nie da. Co najwyżej jest to złudzenie miłości, jakieś głębokie niezrozumienie woli Bożej. Pozostaje modlić się za o. Krzysztofowicza, niech zrobi właściwy użytek z wolności otrzymanej od Boga.

Doprecyzujmy pojęcia: celibat był w Kościele od samego początku, gdyż celibat oznacza, że Kościół nie dopuszcza i nigdy nie dopuszczał zawierania małżeństwa po przyjęciu święceń kapłańskich. Tak jest też u prawosławnych: jeśli żona umrze, pop nie może zawrzeć ponownego małżeństwa. Zmiany w Kościele katolickim nie dotyczyły celibatu, a jedynie pytania, czy święcić także żonatych mężczyzn.

Dla mnie to smutne. Smutne to, iż bracia w wierze obśmiewują i wyszydzają decyzję odważną, szczerą i przemyślaną. Szydzi się wśród komentarzy ze "zwykłej ludzkiej miłości" ale ja innej nie znam. Ktoś patetycznie używa sformułowania Miłość Boża jako przeciwstawienie miłości ludzkiej. Chyba coś źle rozumujemy, no bo jak mamy zrozumieć MB nie znając zwykłej miłości ludzkiej. Śluby zakonne to nie są rzeczy równoważne ślubowi małżeńskiemu. Śluby zakonne są po to aby lepiej i bez zobowiązań służyć wspólnocie (Kościołowi) - dlatego ślubuje się: ubóstwo, posłuszeństwo i czystość - te cnoty potrzebne aby całkowicie oddać się wspólnocie. Aby z łatwością głosić słowo Boże, bez "balastu". Takie są moje przemyślenia. No i powodzenia bracie Jacku - szukaj dalej Miłości Bożej w zwykłej miłości ludzkiej. Jezus kocha nas wszystkich.

Najpiękniejszym zjawiskiem w życiu doczesnym jest miłość kobiety i mężczyzny.
Celibat jest okrutny.

zdurniał! Jak Pan Bóg chce kogoś ukarać to mu rozum odbiera...

Kolejna "afera rozporkowa"?

Czy możemy gdzieś zobaczyć zdjęcie "namacalnej ludzkiej miłości" o. Krzysztofowicza?

Czy możemy gdzieś zobaczyć zdjęcie "namacalnej ludzkiej miłości" o. Krzysztofowicza?

Wynika z tego, że człowiek świecki poszukuje odpoczynku od "rachunków, korków i szarej codzienności" w Chrystusie, zaś duchowni tęsknią za miłością ludzką. Wszystko zależy od wiary którą człowiek posiada, niezależnie czy jest duchownym czy nie. I ilość tej wiary pozwala mu się spełnić zarówno jako kapłan jak i mąż, żona czyli everyman. Wiara to wielka łaska...
Mnie osobiście zawsze zastanawia, skoro Bóg stworzył człowieka z seksualnością to dlaczego ten ostatni ma traktować miłość fizyczną jako wielkie zło. Celibat nie wynika - na ile się orientuję - z Pisma Świętego. Owszem jest mowa: że nie można dwóm panom służyć; żeby zostawić wszystko i pójść za Nim ale to są alegoryczne sformułowania - słuszne - poniekąd, że jak oddajesz się Chrystusowi to całym sobą...
Trudne to wszystko. Kluczem do wszystkiego jest miłość bliźniego na de wszystko - tak myślę. I miarą każdego człowieka - niezależnie czy nosi habit czy nie - jest właśnie okazanie szacunku,życzliwości i miłości (CARITAS)wobec innych.

Szkoda, że ta miłość ludzka, cielesna wzięła górę - ta, która często tak szybko się kończy z różnych względów... Tylko miłość Boga Pana naszego trwa wiecznie !
Cóż pozostaje, tylko się modlić za niego.
Smutne.

Czytając nie które komentarze zastanawia mnie co ci ludzie myśla jak rozumieja nasza wiarę przecież kochać drugiego człowieka to także znaczy kocham Pana Boga .Uważam że lepiej iśc do zycia świeckiego i zyc przykładnie niz popełniać błędy w zyciu zakonnym być w niezgodzie samym ze sobą,.Życzę dla Ojca pomocy Bożej w nowym
życiu i wiele szczęscia i przyjaznych ludzi.

Najgorzej mają ci "znani", odznaczani "medalami" i uwielbiani. Coś o tym wiem. To bardzo, bardzo przykre stracić zaufanie do kapłana, ojca duchowego... Ale tylko Bóg jest jego godzien.

Zawsze takie decyzje poprzedzane są pewnymi sygnałami.

Dla pewnego periodyku:
Zdradziłaś męża i dręczą cię wyrzuty sumienia? Najgorsze, co możesz zrobić, to przyznać się mężowi! - Lepiej, kiedy mąż nie wie o zdradzie - radzi dominikanin Jacek Krzysztofowicz (43 l.) z Dominikańskiego Ośrodka Pomocy Psychologicznej i Duchowej. - Najlepiej incydent zapomnieć. Poczucie winy nie poprawia bliskości w małżeństwie, tylko je oddala.


===

O Kościele wywiadzie dla GW (był przez nią chwalony):
Kościół to rzeczywiście instytucja w stu procentach męska, hierarchiczna, patriarchalna. I jako taka ma niemały problem ze zrozumieniem kobiet. Czasem nawet wręcz z szacunkiem do kobiet. Wpisuje się w tradycję, w której to mężczyźni decydują za kobiety, jakie powinny pełnić funkcje społeczne, i w której ci sami mężczyźni są zdumieni, gdy kobiety się przeciwko temu buntują.

Hmm... Nie ma to jak przycisk "minus" przy komentarzach :)

A teraz może trochę do tematu:
Łk 12, 35-46

To by było na tyle:)

Smutno i mi również. O.Jacek był pierwszym duszpasterzem, którego spotkałam. Czuję się, rozczarowana, jak dziecko, którego rodzice rozwodzą się po iluś latach bycia razem.
To on rozbawiał duszpasterstwo opowieściami o tym jak w dzieciństwie myślał, że cudzołożenie to spanie w cudzym łóżku...
Mam tylko nadzieję, że jeszcze podejmie duchową walkę.

Smutno i mi również. O.Jacek był pierwszym duszpasterzem, którego spotkałam. Czuję się, rozczarowana, jak dziecko, którego rodzice rozwodzą się po iluś latach bycia razem.
Jako młody kapłan faktycznie wydawał się nieco zagubiony. Tylko jak to się stało, że faktycznie został wyświęcony? Dlaczego dzieje się tak, że dla wielu ludzi zakon to przechowalnia?
Pamiętam jak rozbawiał duszpasterstwo opowieściami o tym jak w dzieciństwie myślał, że cudzołożenie to spanie w cudzym łóżku...

Mam tylko nadzieję, że jeszcze podejmie duchową walkę.

Smutno i mi również. O.Jacek był pierwszym duszpasterzem, którego spotkałam. Czuję się, rozczarowana, jak dziecko, którego rodzice rozwodzą się po iluś latach bycia razem.
Jako młody kapłan faktycznie wydawał się nieco zagubiony. Tylko jak to się stało, że faktycznie został wyświęcony? Dlaczego dzieje się tak, że dla wielu ludzi zakon to przechowalnia?
Pamiętam jak rozbawiał duszpasterstwo opowieściami o tym jak w dzieciństwie myślał, że cudzołożenie to spanie w cudzym łóżku...

Mam tylko nadzieję, że jeszcze podejmie duchową walkę.

Smutno i mi również. O.Jacek był pierwszym duszpasterzem, którego spotkałam. Czuję się, rozczarowana, jak dziecko, którego rodzice rozwodzą się po iluś latach bycia razem.
Jako młody kapłan faktycznie wydawał się nieco zagubiony. Tylko jak to się stało, że faktycznie został wyświęcony? Dlaczego dzieje się tak, że dla wielu ludzi zakon to przechowalnia?
Pamiętam jak rozbawiał duszpasterstwo opowieściami o tym jak w dzieciństwie myślał, że cudzołożenie to spanie w cudzym łóżku...

Mam tylko nadzieję, że jeszcze podejmie duchową walkę.

Smutno i mi również. O.Jacek był pierwszym duszpasterzem, którego spotkałam. Czuję się, rozczarowana, jak dziecko, którego rodzice rozwodzą się po iluś latach bycia razem.
Jako młody kapłan faktycznie wydawał się nieco zagubiony. Tylko jak to się stało, że faktycznie został wyświęcony? Dlaczego dzieje się tak, że dla wielu ludzi zakon to przechowalnia?
Pamiętam jak rozbawiał duszpasterstwo opowieściami o tym jak w dzieciństwie myślał, że cudzołożenie to spanie w cudzym łóżku...

Mam tylko nadzieję, że jeszcze podejmie duchową walkę.

Cóż, porzucanie kapłaństwa jest nieco bardziej spektakularne, niż porzucanie małżeństwa (rozwód, odejście w nieznane, itp). Moim zdaniem wynika to z niedojrzałości człowieka. Będąc młodymi nie wiemy kim jesteśmy i do czego jesteśmy stworzeni. Ja wybrałem życie w małżeństwie, które nie zawsze jest różowe, ale mam pewność, że nie mogę go porzucić, bo bedę miał wyrzuty sumienia do końca życia. Myślę, że dramat tego człowieka zaczął się już dawno i teraz chce on go uczynić legalnym. I tu się myli - właśnie zaczyna się ostani akt jego dramatu. A za nim....strach pomyśleć.

Nie potepiam, ale brak mi slow, ze tak wydawaloby sie doswiadczony i inteligenty czlowiek moze w tak,przepraszam, prostacki sposob tlumaczyc sie ze swojej decyzji. Duchu Swiety prowadz nas!

Głowę daje, ze byly o.Krzysztofowicz z wielka uwaga czytal wszystko co wyszlo z klupnietej siwej glowy co to zdjecia sobie robi i ksiazki Nergalowi podpisuje i takiego jednego tłustego gardla bez koloratki chociaz powinna ona tam byc.

Przeprosiny!!!
zdecydowałam się na tę wypowiedź po przejrzeniu licznych komentarzy najczęściej skazujących bezpośrednio bądź pośrednio osobę Ojca Jacka Krzysztofowicza na hańbę doczesną, a momentami nawet na potępienie wieczne...
Chciałabym Go publicznie przeprosić(mając cichą nadzieję, że nie przeczyta żadnego z tych niesprawiedliwych komentarzy-oskarżeń-potępień) za te wszystkie siarczyste policzki wymierzone w Jego stronę w związku z decyzją, jaką podjął po latach głoszenia Ewangelii Jezusa, która w Jego ustach była ZAWSZE dobrą nowiną, nigdy nie potępiającą nikogo- tego, żeby w nikogo nie ciskać kamieniami przypuszczam nauczył się od Mistrza...więc chyba jednak ma z Nim wiele wspólnego.
Przykro mi z powodu moich braci i sióstr w wierze, a szczególnie duchownych, że w takiej sytuacji stawiają siebie w roli sędziów nad człowiekiem, podczas gdy Bóg, w którego wierzymy,Ten co "ogołocił samego siebie przyjąwszy postać sługi", zrezygnował z sądu nad światem, co więcej zabrał wszystkie jego zbrodnie na krzyż i po prostu zbawił!I zechciał za to cierpieć-okrutnie i niezasłużenie.Tę wielką prawdę odkryłam sercem przede wszystkim poprzez Dominikanów, a w szczególności dzięki o.Jackowi K., za co pozostanę mu do końca życia wdzięczna.I chcę być mu winna dożywotnio modlitwę w podziękowaniu.Jego szczere przemyślenia o życiu i Bogu na zawsze pozostaną najcenniejsze.A Jego decyzja?Jest przede wszystkim Jego decyzją...nie czuję się zgorszona, będę tęsknić do Jego niedzielnych chomilii i dziękować Bogu, że w moim życiu zaistniał...ale przecież nie był niewolnikiem na moje usługi...
jestem przekonana, że tam gdzie poszedł, poszedł za Nim Chrystus, i że tak z Nim będzie szedł w wieczność...a w chwili śmierci jego dobre czyny będą orędować za Nim...a były ich miliony...o.Jacka odbieram jako człowieka prawdziwego, jeśli Jego decyzja miała być pójściem za prawdą zgodną z Jego sumieniem, a nie pozostaniem w nieszczerości i zafałaszowaniu, to jakim prawem mamy mu my jako społeczeństwo takią wolność odebrać?I oskarżać?I potępiać?Szczególnie, że nasz Bóg
nie potępia Nikogo, a wręcz wierzy ślepo w każdego człowieka, do końca, czym zbawia nawet łotra na krzyżu!!!życzę wszystkim którzy przeczytali ten post wiary w Takiego właśnie Boga...a dotkniemy nieba już tutaj na ziemi!

Najprociej jest krytykować Kapłanów /również i tych w zakonach/ szczególnie jeśli odchodzą, albo jeszcze z innych powodów. Ich serca i unmysły zna tylko Bóg. Zostawmy wszelką krytykę bo ona nie jest konstruktywna i nikomu nie pomoże. Jeśli ktoś chce pomóc to niech zacznie się modlić właśnie za kapłanów i ofiarować swoje cierpienia również w ich intencjach. To jest broń i dobra walka o każdego. Życie tego zakonnika nie kończy się dziś, Bóg ma i dla niego swój plan. Modlitwą cierpieniem za niego pomóżmy mu trafić jeszcze w w tym ziemskim życiu na to, aby mógł zrealizować Boży plan . Przestańcie krytykować!!!!!!!!ZACZNIJCIE DZIAłAĆ I WALCZYĆ O KAŻDEGO KAPŁANA.

Najprociej jest krytykować Kapłanów /również i tych w zakonach/ szczególnie jeśli odchodzą, albo jeszcze z innych powodów. Ich serca i unmysły zna tylko Bóg. Zostawmy wszelką krytykę bo ona nie jest konstruktywna i nikomu nie pomoże. Jeśli ktoś chce pomóc to niech zacznie się modlić właśnie za kapłanów i ofiarować swoje cierpienia również w ich intencjach. To jest broń i dobra walka o każdego. Życie tego zakonnika nie kończy się dziś, Bóg ma i dla niego swój plan. Modlitwą cierpieniem za niego pomóżmy mu trafić jeszcze w w tym ziemskim życiu na to, aby mógł zrealizować Boży plan . Przestańcie krytykować!!!!!!!!ZACZNIJCIE DZIAłAĆ I WALCZYĆ O KAŻDEGO KAPŁANA.

Bog jest miloscia i to jest cale szczescie. Nie rozumiem jego decyzji, ale jest to bardzo powazny cios. Przysiega zlozona Bogu i 25 lat sluzby i teraz przekreslone dla...? Mozna kochac bedac w zakonie i bedac w "cywilu". Nie dorasta sie do "prawdziwej" milosci i rzuca wszystko co sie robilo. Jestem mezem i ojcem od 27 lat - bywalo roznie - i co moge tez powiedziec "doroslem do prawdziwej milosci" i rzucic wszystko i zaczac nowe zycie. NIE! Moje zycie i milosc to odpowiedzialnosc za zone i dzieci i tu jest moje miejsce. Trzeba sie za Jacka modlic, aby Bog dal mu laske powrotu. Bog jest wspanialy i kochajacy!!! Amen.

"...przychodzi w nocy, jak zimna woda, dla ZDRADY żadnej chwili nie szkoda"... Zdrajca jest zdrajcą, niestety... Oby tylko nie chlubił się tym piętnem jako celebryta...

i dobrze, przynajmniej facet odpowiedzialny za swoje czyny.
Lepsze to niż seks z niekumatą panienkę na plebani i iść słuchać muzyki kiedy ona samotnie rodzi..... a potem na zesłanie na Ukrainę dla wyciszenia sprawy.

Karmelito, czy to Ty jesteś może tą "ludzką miłością", która prowokuje do zdrady...

Alicjo, to jednak Ty masz zaległosci w wiedzy. I Tym 3 nie mówi, że duchowny może się żenić po przyjęciu święceń kapłańskich, a jedynie przed, co wcześniej napisałem. Masz problemy z rozumieniem wypowiedzi, z którymi usiłujesz polemizować:)

Alicjo, to jednak Ty masz zaległosci w wiedzy. I Tym 3 nie mówi, że duchowny może się żenić po przyjęciu święceń kapłańskich, a jedynie przed, co wcześniej napisałem. Masz problemy z rozumieniem wypowiedzi, z którymi usiłujesz polemizować:)

Polecam blog gdańskiego pastora Pawła Bartosika. Zamieścił na nim krótką refleksję na temat rezygnacji z zakonu ojca Jacka Krzysztofowicza: pbartosik.pl

Polecam blog gdańskiego pastora Pawła Bartosika. Zamieścił na nim krótką refleksję na temat rezygnacji z zakonu ojca Jacka Krzysztofowicza: pbartosik.pl

Po przeczytaniu wydaje mi się ,że zakonnik odszedł z zakonu.Może nie znalazł tam tego czego szukał?
Moim zdaniem nie odszedł dla kobiety, odszedł aby szukać tego czego pragnie - miłości przez duże M , której nie znalazł przez 25 lat.
Nie potępiam go,jeżeli ma czyste serce i prawy charakter wróci.
Wygląda na bardzo młodego duchem.

Napisze coś o zwykłej ludzkiej miłości. Podczas seksu wydziela się hormon zwany doksycykliną. Ten sam, który wytwarza się między matką a dzieckiem oraz pomaga budować więź. Chemia jest podstawą odczuć produkowanych przez mózg, osobę z którą sypiamy widzimy wyłącznie w dobrym świetle, jej obecność wydaje się niezbędna do życia, trudno jest ocenić obiektywnie zachowanie siebie i partnera w takim stanie. Stąd powiedzenia miłość jest ślepa itp.

Jeśli przemyślenia na temat wspólnego życia z druga osobą zostały podjęte po seksie warto się zastanowić czy są słuszne. Przykładowo obiektywnie wybranek jest draniem nie rokuje na męża, ale dziewczyna która z nim sypia uważa, że na pewno się zmieni, nie potrafi zerwać znajomości, mimo, że jest dla niej szkodliwa. Kościół promuje czystość, żeby decyzja o małżeństwie była podejmowana odpowiedzialnie nie hormonalnie.

Widze w wielu komentarzach opinie, jakby on umarł. A on po prostu wybrał inną drogę do Boga. Najwyraźniej dojrzał do przekonania, że celibat niegodny jest i niesprawiedliwy.
Teraz będą go kąsać i pluć jadem wszyscy "wierni wyznawcy", ale przynajmniej nie będzie torturowany i nie spłonie na stosie za herezję, jak Giordano Bruno (nb. również dominikanin).
Niewielki postęp od mroków średniowiecza, ale zawsze coś. To precedens w Polsce. Oby było ich więcej.

To może trochę o "zwykłej ludzkiej miłości". Podczas seksu wydziela się hormon oksytocyna. Ten sam który jest produkowany w organizmie matki po urodzeniu dziecka, jest on odpowiedzialny za powstanie więzi. Zmienia się chemia w mózgu, na temat osoby z którą sypiamy wysyłane są tylko pozytywne komunikaty, cierpimy przy braku obecności tej osoby. Prawdziwe jest powiedzenie, że miłość jest ślepa w tym sensie, że nie potrafimy obiektywnie ocenić relacji z drugą osobą. Np. gdy jedna osoba krzywdzi drugą ta ma problem z dostrzeżeniem tego faktu. Mimo, że widzi, że dana relacja jest zła nie potrafi jej skończyć. Można powiedzieć, że przykazanie o zachowaniu czystości ma sens, także na płaszczyźnie medycznej. Ludzie powinni poznać się zanim zdecydują o sypianiu ze sobą, żeby podejmowali decyzję odpowiedzialnie a nie hormony za nich.

Zbierałem się do tego postu długo. Nie chcę potępiać człowieka nigdy. Ale są granice, kiedy o wadze i konsekwencjach grzesznego czynu nie można milczeć. Nie można własnie w imię dobra Kościoła. Wreszcie trzeba powiedzieć dość tej wszechogarniającej współczesnej miękkości, tej letniości, temu wazeliniarstwu wobec wszystkiego co współczesne, modern, trendy, a tak naprawdę wobec schlebiania słabości ludzkiej.Czy obrońcy decyzji O. Krzysztofowicza tego nie dostrzegają ? To rozwalanie Kościoła. Nie bierzcie w tym udziału, nie rozgrzeszajcie ewidentnego grzechu !!! Nie chcę potępiać samego O. Jacka, ale jego decyzja uderza w Mistyczne Ciało Chrystusa, poniekąd tak jak ongiś decyzja Lutra. Tak po prostu jest ! To fakt obiektywny ! Wcześniej ktoś z dyskutantów podał to jako gorszący przykład dla młodzieży. Ja dodam: także dla dzieci, zwłaszcza tych trochę starszych a dociekliwych i nie dających się zbyć byle czym. No jak drodzy obrońcy byście im to wytłumaczyli. Zawołaniem: Róbta co chceta ? Widocznie nie dał rady ? Ktoś wyjątkowo niemądrze zasugerował wcześniej, że rozumie iż współcześnie (!!!) można nie móc wytrzymać w zakonie. Co to za bożek ta "Współczesność" ? Jakaś odmiana złotego cielca ? Izraelici tez nie mogli wytrzymać czekając aż Mojżesz zejdzie z Góry Synaj z Prawem Bożym. I ulali sobie cielaka ze złota plując w ten sposób na Jahwe - swego Wybawiciela z niewoli. Też ich usprawiedliwicie ? A czy w Ewangelii nie było czegoś o kamieniu młyńskim na szyję w sytuacjach gorszenia maluczkich ? Zgoda trzeba się modlić za kapłanów, zwłaszcza współcześnie (!!!), polecam zwłaszcza tzw. margaretki, krótkie ale stałe (najlepiej do końca życia) modlitwy (najlepiej dziesiątek różańca) za wybranego kapłana. Trzeba się modlić za O. Jacka bo straszliwie się pogubił. Ale zgorszenie pozostaje zgorszeniem - po prostu nie kłamcie drodzy oponenci, pamiętając kto jest ojcem kłamstwa.

Po co informować całą Polskę, że jakiś tam zakonnik z dalekiego Gdańska odchodzi ?
Co mnie to obchodzi ?

to grzech nazywa sie dojrzewaniem? Z jednej strony współczuję z drugiej jestem zszokowana arogancją.Idol letnich ,nieświadomych katolików..

Może czas już by skasować polską prowincję? Prowincję dominikanów rzecz jasna. Zaraz (w skali dziejów Kościoła) i tak już nie będzie Polski, więc po co jej prowincja? Do nadodrzańskiej Reichu i nadwiślańskiej Matuszki Rossiji prowincji wystarczy wtedy wysłać misjonarzy, dajmy na to z Afryki. I taniej i pożytku więcej.

Wiem wiem - Góra! Ale Górę na emeryturę, pod klauzurę na zasłużony odpoczynek do jakiegoś zaprzyjaźnionego monastyru, gdzie cisza, spokój i tylko brzezin szum - wymarzone warunki dla medytacji o lednickim portalu do Nieba.

Może czas już by skasować polską prowincję? Prowincję dominikanów rzecz jasna. Zaraz (w skali dziejów Kościoła) i tak już nie będzie Polski, więc po co jej prowincja? Do nadodrzańskiej Reichu i nadwiślańskiej Matuszki Rossiji prowincji wystarczy wtedy wysłać misjonarzy, dajmy na to z Afryki. I taniej i pożytku więcej.

Wiem wiem - Góra! Ale Górę na emeryturę, pod klauzurę na zasłużony odpoczynek do jakiegoś zaprzyjaźnionego monastyru, gdzie cisza, spokój i tylko brzezin szum - wymarzone warunki dla medytacji o lednickim portalu do Nieba.

tyle wielkich słów a może to tylko oksytocyna

Taka się maniera zrobiła ostatnio, że co który znaczniejszy duchowny zdradza powołanie, zaraz się tym chwali.
Ojciec Krzysztofowicz, znany dominikanin...
Znany? Ja go nie znałem, moi znajomi też nie. Ale teraz wszyscy go znamy. Zasłynął na całą Polskę nie tym, co robił przez kawał swojego życia, ale tym, że się tego zaparł. Odchodząc z zakonu i z kapłaństwa, zamieścił w internecie „pożegnanie”. Zwrócił się do świata tymi słowami: „Wierzę w Boga, który stoi po stronie życia i miłości. Zwyczajnego życia i zwyczajnej miłości. I mam takie głębokie poczucie, że się w końcu odważyłem, by żyć i kochać. Że nareszcie dojrzałem do miłości”.
Nawet ładnie to brzmi. Ja słyszałem też dobry kawałek. Podstarzały facet, który porzucił żonę, z którą przeżył wiele lat, i z którą miał kilkoro dzieci, powiedział o swojej nowej, młodej „miłości”: „Ona jest taka piękna, że Bóg mi to wybaczy”.
No jasne. Każdy, kto podejmuje decyzję trwałego życia w grzechu, do tej decyzji musi dorobić sobie jakąś „teologię”, inaczej by zwariował. A gdy robi to duchowny, tę teologię umie dorobić już taką, że się ludziska popłaczą. I pewnie niejeden to kupi, a wielu pokiwa głowami i powie: „Nie osądzajmy, to przecież człowiek, każdy ma prawo do szczęścia”.
Oczywiście, „kto stoi, niech baczy, by nie upadł”. Nikt nie może być pewien siebie, bo pokusa wsparta własną pychą załatwiła już nie takich mistrzów. Więc, owszem, nie osądzajmy. Ale na litość Boską, niech ci, co zdecydowali się żyć w upadku, nie podsuwają nam gotowców z osądem samych siebie! Niech nie piszą łzawych elaboratów o tym, jak to teraz dojrzeli do miłości, bo to się dopiero okaże. Za lat parę, gdy się już o. Jacek zorientuje, co znaczy żyć w świecie, z dala od sakramentów i wśród tych, co nieszczególnie Boga kochają – wtedy dopiero będzie wiedział, co wybrał i w co wdepnął. I wówczas niech dopiero mówi o dojrzałości do miłości – jeśli mu to przez gardło przejdzie.
Bo jak na razie, to przekazał nam, między ładnie brzmiącymi słowami, tylko taki komunikat, że do tej pory był rozpaczliwie niedojrzały. Że przez te lata nauczania w imieniu Kościoła, nie nauczał we własnym imieniu. Tak się to czyta.
Można i trzeba rozumieć ludzką słabość i grzeszność, ale nie można robić z niej cnoty. Skoro odchodzi, to niech odejdzie. W ciszy. Bez trąbienia dookoła, bez pisania nadętych epistoł. Upadłeś, człowieku, to wstawaj. Ale skoro chcesz leżeć, to nie gadaj, że fruwasz.
Bo cokolwiek by odchodzący zakonnik nie gadał, pozostaje faktem, że – co sam jasno zasugerował – wchodzi w związek z kobietą. Będzie to zatem związek cudzołożny. Nie zawrze z nią ślubu, bo śluby już złożył – i to wieczyste.
Jeśli teraz dopiero dojrzał do miłości, to co robił przez ostatnie ćwierć wieku? Czym były kazania o miłości Bożej, czym rozgrzeszenia w imię Jego miłości, czym modlitwy i posługa sakramentów?
Przy okazji taka informacja dla tych, co lubią o całe zło oskarżać celibat: nawet gdyby Kościół zniósł go dla księży diecezjalnych (bo może to zrobić), to zakonnicy i tak nie mogliby się żenić. Celibat jest koniecznym elementem życia zakonnego i tak, jak mąż nie może porzucić żony i ożenić się sakramentalnie z inną kobietą, podobnie nie może się ożenić zakonnik.
Więc darujcie sobie jazgot o celibacie przynajmniej tym razem.

Na różnych forach trwa dyskusja wywołana spektakularnym porzuceniem zakonu i kapłaństwa przez znanego w Gdańsku dominikanina, Jacka Krzysztofowicza. Jednym z wątków dyskusji jest stan życia zakonnego w ogóle. Może warto w tym kontekście przypomnieć refleksje amerykańskiego franciszkanina, Benedicta Groeschela.



Uważa on, że życie konsekrowane poszło w niewłaściwym kierunku i padło ofiarą tej samej rewolucji kulturalnej, która od lat 60-tych ubiegłego wieku zrujnowała rodzinę i szkolnictwo wyższe.



Co robić, by życie zakonne się odrodziło? O. Groeschel stwierdza, że trzeba mu przywrócić autentyczny rys, którym jest tzw. graniczność. Od początku swego istnienia życie konsekrowane cechowało się granicznością, gdzie życie rodzinne stanowiło normę, granicznością była czystość, ubóstwo i posłuszeństwo przełożonym. O. Groeschel stwierdza: "Każdy człowiek obeznany z upadkiem życia konsekrowanego wie, że - z małymi wyjątkami - obecnie owa graniczność została dzisiaj w USA prawie całkowicie utracona".



Miejsce Pisma świętego i Tradycji zajęły tyleż modne, co niepewne teorie psychologiczne. Zabójcze dla osób zakonnych okazało się zastosowanie psychoterapii z założeniami Freuda skoncentrowanymi głównie na niszczeniu wszystkiego, co postrzegano jako elementy represyjne. W psychoterapii zabrakło całkowicie zdrowego rozsądku. Miejsce wiary w niezbędność łaski Bożej zajęły różne pomysły na tzw. samorealizację. Hasło "odkryj samego siebie" zaczęto rozumieć w duchu szatańskiej pokusy z raju: "będziecie jak Bóg".



Zdaniem o. Groeschela kryzys życia zakonnego wiąże się także z upadkiem liturgii: "Potężna tradycja benedyktyńska, oparta na medytacji, ustąpiła miejsca nieporozumieniom, jakoby liturgia miała być przede wszystkim widowiskiem, którego celem jest włączenie w nią wszystkich".



Franciszkanin zauważa ponadto, że we wspólnotach zakonnych zaczęły się pojawiać elementy filozofii marksistowskiej, która przecież wyrządziła niepowetowane szkody milionom ludzi. Groeschel pisze z sarkazmem: "Biednemu Engelsowi nigdy by do głowy nie przyszło, że ostatnimi ludźmi, którzy go traktują poważnie są zbłąkane zakonnice katolickie".



O. Groeschel uważa, że życie konsekrowane musi się poddać radykalnej reformie, musi powrócić do radykalizmu Ewangelii i mądrości Tradycji. Ale jak dotąd nie ma - jego zdaniem - przykładu starego zgromadzenia, które zdecydowałoby się na taką reformę. Zazwyczaj w łonie starych zgromadzeń istnieje zdecydowany opór powiązany z obroną przeciętności i letniego sposobu życia, które nie odbiega wiele od życia w świecie.

Nawet jeśli ta ocena amerykańskiego zakonnika jest zbyt ostra, to niewątpliwie trzeba się zgodzić z tym, że tu i ówdzie laicyzacja i rewolucja kulturalna wtargnęły już do głów osób zakonnych, do wewnątrz wspólnot zakonnych, powodując spustoszenie.



Czy w tej sytuacji potrzeba na nowo zdefiniować misję osób konsekrowanych? I tak, i nie. Nie, w tym sensie, w jakim Jan Paweł II napisał w "Novo millennio ineunte": "Nie ulegajmy bynajmniej naiwnemu przekonaniu, że można znaleźć jakąś magiczną formułę, która pozwoli rozwiązać wielkie problemy naszej epoki. Nie, nie zbawi nas żadna formuła, ale konkretna Osoba oraz pewność, jaką Ona nas napełnia: «Ja jestem z wami!»." (nr 29). Z drugiej strony proces laicyzacji stawia zakony przed "starym-nowym" pytaniem: Co i w jaki sposób mamy czynić? A czego należy unikać?

Nie wiem co jaki uczony powiedział i z jakiego kraju.
Czytam jednak w Biblii
1 List do Tymoteusz 3;2 "Biskup więc powinien być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, rozsądny, przyzwoity, gościnny, sposobny do nauczania," "MĄŻ JEDNEJ ŻONY"
1 List do Tymoteusza 3;12 "Diakoni niech będą mężami jednej żony, rządzący dobrze dziećmi i własnymi domami." "MĄŻ JEDNEJ ŻONY"
dla mnie normalne jest że skoro tak wysoko postawiona osoba w kościele może mieć żonę to niżsi stopniem tym bardziej.

Dlaczego tak szuka się świętości w celibacie.
Przecież można mieć wspaniałą rodzinę, kochającą żonę, dzieci i też kochać, służyć Bogu.

Mógłbym się rozpisać ile osób w Biblii miało żony ale kilku nie miało więc wolny wybór.

Są chwile gdy kapłana ogarnia pokusa, by się poddać, by zrezygnować, bo czuje się wypalony. Każdy człowiek jest narażony na pokusy w chwilach słabości. Szatan, ze zdwojona mocą atakuje dobro. Człowiek mało pobożny nie jest tak potrzebny, bo złemu nie zagraża. Jednak człowiek gorący, pełny miłości, Bożej miłości. Ksiądz który pociąga za sobą, rzesze ludzi. Kochany ksiądz, taki wyjątkowy, który potrafi przyciągnąć do kościoła, dzieci, młodzież i dorosłych, taki ksiądz na którego kazaniach nikt nie ziewa, a wręcz przeciwnie, ludzie poszukują z nim kontaktu , by więcej usłyszeć, by poczuć bardziej Boga. Właśnie taki kapłan, staje się solą w oku szatana. Szatan myśli, że zrobi ludzkości i temu księdzu przysługę uciszając go miłością kobiety, zaspokoi jego chęć bycia kochanym. A to takie powierzchownie, to taki blichtr. To głupia zamiana Bożej miłości na ludzką kruchą, zaborczą miłość. Bóg w swej dobroci i swej szlachetnej miłości pozwala na takie upokorzenie. Pozwala temu kapłanowi, który tak pięknie mówiąc o nim stał się dzięki niemu sławny, na publiczną zdradę i odejście. Pozwala na to, ponieważ, to właśnie Bóg jest miłością doskonałą i z takiej doskonałej miłości rezygnuje ksiądz , bo jak mówi dojrzał do miłości. Proszę księdza bez urazy, ale ksiądz zwyczajnie dał się omamić jak jakiś młokos. Żal mi księdza bardzo. Ponieważ, szybko ksiądz przejrzy na oczy i zrozumie jaki wielki błąd popełnił. Na ziemi nie żyjemy całą wieczność, życząc szczęścia księdzu zostało w tym ziemskim życiu kilka dziesiątą lat. A później? Jako katolicy dokładnie wiemy co będzie później, WIECZNOŚĆ. Nawet gdy ksiądz będzie liczył na Miłosierdzie Boże, to czy to jest moralnie dobre, że zdradzony Bóg, ma wybaczyć. Księdzu się pewnie wydaje, że ma do tego prawo? Czy aby na pewno? Zdradzając świadomie? Liczyć na odrzuconą miłość Bożą, że wybaczy? To znaczy, że każdy może żyć „high life” bez ponoszenia konsekwencji, bo będziemy liczyć na Miłosierdzie Boże? Rozumiem, kiedy się potkniemy i upadniemy pod grzechem, ale w porę się opamiętamy i pójdziemy dalej z podniesiona głową. Widząc swój upadek i prosząc Boga o przebaczenie, już tu za życia, na ziemi, wtedy zasadne jest Miłosierdzie Boże. Jednak grzeszyć świadomie, mówiąc sobie że, na koniec swojego życia przeproszę Boga i On mi wybaczy bo mnie kocha, to niedorzeczność. Niech ksiądz wraca czym prędzej na swoje miejsce. Oprócz Boga wielu ludzi księdza kocha, wielu ludzi księdzu wiele zawdzięcza. Wielu ludziom ksiądz swoją decyzja, przewrócił życie do góry nogami. Bóg to kiedyś wszystko na życiowym ekranie pokaże księdzu i będzie potrzeba dokonać samooceny. Czy warto dla tych kilku lat wątpliwego ułudnego szczęścia niszczyć sobie swoją wieczność ???

Będę się za niego modlił.

Choć może i dobrze, że nie będzie już głosił swoich new-age'owskich kazań, na których modulowanym, hipnotyzującym głosem mówił na przykład, że koniec świata przyjdzie latem a Bóg jest tam, gdzie czujesz się wspaniale jak na wakacjach.

Więc gdzie był Bóg, kiedy Chrystus umierał za nas na krzyżu? Bo raczej nie czuł się wtedy, jak na wakacjach.

Były dominikanin napisał: >Wszyscy przywykliśmy, że Boga nazywamy miłością, ale w rzeczywistości ten Bóg często w naszym życiu, a tak naprawdę był w moim życiu, jest pustką. I patrzenie w stronę Boga oznacza patrzenie w stronę pustki. Oznacza konieczność odwrócenia się od ludzi, od życia, od miłości.< Dosłownie ręce opadają, jak się czyta takie herezje. Co w takim razie powiedzieć ludziom starszym, obłożnie chorym, którzy swoją ufność pokładają w Bogu - że patrzą w pustkę? Na przykładzie tego pokrętnego samousprawiedliwiania się pana Jacka Krzysztofowicza zrozumiałam, na czym polega grzech zgorszenia. I niezależnie od tego, czy ktoś będzie potępiał czyn tego ex dominikanina, czy będzie go usprawiedliwiał - grzech zgorszenia pozostaje grzechem zgorszenia.

"Niech przeto ten, komu się zdaje, że stoi, baczy, aby nie upadł"
Zgorszenie i niesmak - owszem.
Ale też refleksja, że mam bacznie przyglądać się sobie i bliźnim, by w porę ratować się przed kataklizmem. Miłosiernie napominać błądzących i pozwolić, by i mnie roztropni napominali. Czytam, że o. Jacek głosił przez lata jakieś "podejrzane" teorie. Czy ktokolwiek naprostowywał jego drogę, widząc, że nie zmierza w dobrym kierunku?
A co do tych, którzy czują się opuszczeni przez duszpasterza (a pewnie nawet oszukani): Jezus nigdy się nie waha, nie wycofuje, nie zmienia zdania, nie tłumaczy się pokrętnie. Nie budujmy naszej Wiary na kapłanie - ułomnym człowieku (czyli na piasku) tylko na Jezusie - czyli na Skale.
Ojciec odszedł - został Jezus.

Co do Biskupów i Diakonów sprawa jest jasna 1 List do Tymoteusza 3;2 i 3;12 "MĄŻ JEDNEJ ŻONY."
Jest jednak kontrowersyjny fragment Mateusza 19;12 Który rozumiem tak:
1."Bo są niezdatni do małżeństwa, którzy z łona matki takimi się urodzili;" -to wskazuje na chorobę od urodzenia.
2."i są niezdatni do małżeństwa, których ludzie takimi uczynili;" -to wskazuje na ludzki przymus nie Boży, może nawet kastracje.
3."a są i tacy bezżenni, którzy dla królestwa niebieskiego sami zostali bezżenni." -sami więc nikt ich nie powinien zmuszać i robić z tego obowiązku. Czyli chce być księdzem i mieć żonę to może ją mieć a nie że jeśli chce być księdzem to musi być w celibacie.
nne przekłady Biblii niż katolicka mówią że w Mateusza 19;12 to byli trzebieńcy czyli wykastrowani.
Natomiast kiedy odnoszą się do 1 Listy do Koryntian zapominają o wersecie 1 Kor. 7;2 "(2) Ze względu jednak na niebezpieczeństwo rozpusty niech każdy ma swoją żonę, a każda swojego męża."
1 List do Tymoteusza 3;5 "Jeśli bowiem ktoś nie potrafi sobie poradzić z własnym domem, to jakże będzie mógł zatroszczyć się skutecznie o Kościół Boży?" A
postoł Piotr był człowiekiem żonatym Mateusza 8;14 "Gdy Jezus przyszedł do domu Piotra, ujrzał jego teściową, leżącą w gorączce."

Ojciec Jacek skarży się na nadludzkie ciężary, które ktoś, a najlepiej Kościół mu nałożył. Czyliż ktoś go przymusił do złożenia ślubów i święceń. Wtedy pewnie mówił o wielkiej miłości Boga, jaką ma w sercu, jak i teraz ją ma, na chwilę. No bo jaką wartość ma u niego słowo.
Jeśli jest się zakonnikiem, to nie zadaje się z panienkami, bo ma sie wspólnotę z którą się zyje. Jego zdrada Boga i współbraci nastąpiła dużo wcześniej, bo nie zrozumiał zupełnie na czym polega Reguła Św Dominika i jakimi środkami ma się ją wypełniać, czym karmić i jak się rozwijać. Żadna miłość nie karmiona i nie rozwijana, nie będzie zyła.
W zakonie było jak "u mamy za piecem", a teraz zobaczy sam, gdy inni go zdradzą, właśnie ta kobieta, a i dzieci nie będą mocni w wierności, bo przykład idzie z góry. Jeśli Bogu nie dotrzymuje się wierności, to komu?... Jak Bóg to widzi, to niech O. Jacek lepiej się nie wypowiada, bo ogrom odpowiedzialności za wszystkie zgorszenia i ich konsekwencje wśród wiernych spotka go i na progu wieczności o nich się dowie.
Radzę O. Jackowi pójść chociaż na tydzień milczenia do OO Kamedułów i zobaczyć oraz przemyśleć na czym polega życie i czym jest życie. Niech zapyta osób starszych, czy długo żyli i co najbardziej pamiętają, co im dodaje skrzydeł, a co ich najbardziej smuci, jak oceniają swoje życie. Może przejrzy chociaż na jedno oko.
Nasz O. Św. Jan Paweł II o takim kapłanie i w tej sytuacji mówił - "biedaczyna" i w całej rozciągłości słowa ma rację. Za brak samodyscypliny zapłaci sromotnie i wkrótce sie o tym przekona jak duze są jego błędy.

Popularny w trójmieście dominikanin o. Jacek Krzysztofowicz zdecydował się zrzucić sutannę. – Wierzę w Boga, który stoi po stronie życia i miłości. Zwyczajnego życia i zwyczajnej miłości. I mam poczucie, że się w końcu odważyłem żyć i kochać. Że nareszcie dojrzałem do miłości. Do takiej ludzkiej, normalnej miłości – mówił żegnając się z wiernymi. Oficjalnie co roku sutannę w Polsce zrzuca 60 duchownych. – Głównie ze względu na samotność – tłumaczy Przemysław Staroń, psycholog i kulturoznawca z SWPS w Sopocie.
Bóg, w którego wierzyłem i wierzę, jest Bogiem, który stoi po stronie ludzi, takimi, jakimi są, a nie po stronie abstrakcyjnych zasad, ciężarów, które ktoś nam każe dźwigać, a które są ponad nasze siły – tłumaczył powody swojego odejścia z Kościoła o. Krzysztofowicz, który nosił sutannę 25 lat. Teraz, jak podaje portal trójmiasto.gazeta.pl, były już duchowny ma tydzień na spakowanie swoich rzeczy i opuszczenie murów klasztoru.

"Księża zrzucają sutannę ze względu na celibat"
Popularny w trójmieście dominikanin o. Jacek Krzysztofowicz zdecydował się zrzucić sutannę. – Wierzę w Boga, który stoi po stronie życia i miłości. Zwyczajnego życia i zwyczajnej miłości. I mam poczucie, że się w końcu odważyłem żyć i kochać. Że nareszcie dojrzałem do miłości. Do takiej ludzkiej, normalnej miłości – mówił żegnając się z wiernymi. Oficjalnie co roku sutannę w Polsce zrzuca 60 duchownych. – Głównie ze względu na samotność – tłumaczy Przemysław Staroń, psycholog i kulturoznawca z SWPS w Sopocie.
Bóg, w którego wierzyłem i wierzę, jest Bogiem, który stoi po stronie ludzi, takimi, jakimi są, a nie po stronie abstrakcyjnych zasad, ciężarów, które ktoś nam każe dźwigać, a które są ponad nasze siły – tłumaczył powody swojego odejścia z Kościoła o. Krzysztofowicz, który nosił sutannę 25 lat. Teraz, jak podaje portal trójmiasto.gazeta.pl, były już duchowny ma tydzień na spakowanie swoich rzeczy i opuszczenie murów klasztoru.

Dlaczego księża odchodzą z Kościoła? Krzysztofowicz zdecydował się na porzucenie kapłaństwa „dla ludzkiej, normalnej miłości” przed którą „chronił się w habicie, stojąc za ołtarzem i nim się odgradzając od świata i ludzi”. Przyznał, że ta decyzja dojrzewała w nim już od lat. – Krok po kroku do niej zmierzałem – tłumaczył.

Strach przed ostracyzmem

Księża zazwyczaj ukrywają prawdziwe podwody swojego odejścia z Kościoła głównie dlatego, że jest to „społecznie źle postrzegane”. To spotkało również Krzysztofowicza. – To jest klasyczna przegrana zakonnika, który przegrywa z własną pożądliwością i idzie za miłością ludzką, a nie miłością Pana Boga – komentował w mediach odejście dominikanina jego kolega o. Paweł Gużyński. Dodał, że pożegnanie jakie zamieścił w mediach Krzysztofowicz jest „psychoanalityczną bajeczką”.

Z taką oceną nie zgadza się Przemysław Staroń, który uważa, że na Krzysztofowicza za jego decyzję i tak spadłaby krytyka. – Nieważne jakby to powiedział - i tak zebrałby baty od ludzi, którym się to nie podoba – przekonuje psycholog z SWPS. Tłumaczy, że podobnie jest z mówieniem partnerowi o zdradzie. – Nieważne jak się o tym powie, ona i tak będzie boleć – tłumaczy.

Staroń uważa, że dominikanin zachował się nadzwyczaj dojrzale. - Zaprezentował postawę, która moim zdaniem zasługuje na poklask. On po prostu dojrzał do tej decyzji - podkreśla.
Kościół pustoszeje…

Kościół nie prowadzi też żadnych oficjalnych statystyk dotyczących rezygnacji z kapłaństwa - a jeśli prowadzi to nigdy ich nie udostępnił opinii publicznej. Skalę zjawiska oszacował za to prof. Józef Baniak, socjolog religii z Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu. Z jego badań wynika, że w ciągu ostatnich 50 lat z kapłaństwa do stanu świeckiego przeszło ok. 1/3 księży. Z badań profesora wyłania się też powód tych odejść – aż 75 proc. księży, którzy pożegnali się z kapłaństwem, zrobiło to właśnie ze względu na celibat. Najczęściej księża decydują się na zrzucenie sutanny pomiędzy piątym a dziesiątym rokiem pracy. W Polsce, w 1998 r. z kapłaństwa zrezygnowało 32 księży. W 2004 r. było ich już około 60, a w 2006 r. tylko w trzech diecezjach z kapłaństwa zrezygnowało 60 duchownych.

Drodzy nasi, ojciec Jacek powiedzial prawde o sobie i o wielu z nas.
Jak niewielu z nas przyznal sie do swej emocjonalnej niedojrzalosci
ktora poznawal przez 25 lat. Dlugo? Nie wiem, wiekszosc z nas pewnie nigdy. Bo by to zrozumiec potrzeba wielkiej pracy nad soba, wiedzy,
odwagi. A by sie do tego publicznie przyznac - wolnosci ducha  i heroicznej odwagi cywilnej,  zrozumienia ze grzechem jest kontynuowanie zycia w nieprawdzie o sobie, jesli sie te prawde o sobie pozna.  Nie w klamstwie - bo do klamstwa trzeba aktu woli, a jesli czlowiek zyje w nieuswiadomionej uludzie, w leku, w niewoli ( zaleznosci od czegos lub kogos), to to nie jest jeszcze grzech. Z tej sytuacji moze grzech wyniknac. Ojciec Jacek jak sie wydaje, dazyl do perfekcyjnosci. Nie czul sie komfortowo we wlasnej skorze. Dlatego trudno go winic za to jaki wplyw na innych ma jego " zerwanie przyrzeczenia slubow".
Sam mowi, ze ze zlych pobudek zostal ksiedzem ( kryl sie za oltarzem przed ludzmi, bal sie i wstydzil Pana Boga i trudno mu bylo zobaczyc Boga milujacego JEGO, tak niedoskonalego i grzesznego JACKA). 
To jest jego widzenie siebie i "pustka, zamiast Boga". To jest wykrzywiona duchowosc doswiadczajaca trudnosci relacji z Bogiem.
I on to teraz odkrywa. On ( byly pralat, czlowiek ze swiecznika) mowi dzis nam o tej swej glebokiej niedoskonalosci i wynikajacej z tego grzesznosci wizerunku Boga i czlowieka,  po to bysmy umieli kochac czlowieka, nie po to by cos ugrac. On dzis stal sie wolny, przede wszystkim wolny od zwych zniewolen duchowych, duzo grozniejszych niz jak niektorzy pisza, " zniewolenie przez kobiete, czy seks".
On nie "rzucil Kosciola dla kobiety"  on zrzucil tylko habit z czystej ludzkiej uczciwosci i szacunku do Boga, czlowieka, siebie samego i nas wiernych, niezaleznie od tego czy sie to nam podoba czy nie. 
Jego przyznanie sie do tego, ze zostal ksiedzem w warunkach "ucieczki przed" a nie z wolnej stopy milosci do Boga, stanowi czynnik uniewazniajacy jego sluby. Nie oceniajmy jednak ze zyl klamiac. Zyl w prawdzie, jak powiedzial, w prawdzie dziecka, ktore przyrzeka mamie cos czego nie moze zrealizowac, ale o tym nie wie. A teraz wlasnie, jak mowi - dojrzal i wie ze nie jest w stanie uniesc wiecej ciezaru kaplanstwa.
Dziekujmy wiec Bogu za jego 25 lat poslugi, za jego milosc do ludzi, prace wieksza niz wielu wspolbraci, za odwage cywilna. Zyczmy mu blogoslawienstwa  Bozego na dalszej drodze zycia, modlmy sie za siebie nawzajem, by diabel nas nie chwycil za serce i bysmy nie oskarzali razem z nim "najwiekszym oskarzycielem czlowieka przed Bogiem".
Kochajmy i pozwolmy kochac!

Ukochani cokolwiek by mówił i jak przekonywał nas i sam siebie - złamał śluby zakonne - złamał przysięgę daną Bogu. To bardzo smutne módlmy się za wszystkich powołanych by byli wierni Bogu i ludziom. Módlmy się za nas wzajemnie. A On miał Boga w dłoniach - świętych dłoniach - On Człowiek - gdy Matka Boża klęczała u stóp ołtarza. Jakże smutny jest Jego Anioł. Moi kochani - najmilsi. Szczęść Boże.

Dziewczęta i kobiety!
We wszystkich kontaktach z księżmi pamiętajcie , że to są "faceci zajęci" i to nie mniej niż ci, co mają żonę. Bo przecież za tym nieszczęściem, jakim jest porzucenie kapłaństwa, zawsze stoją dwie osoby.

Współczuę tej kobiecie w której się zakochał. Bo tak naprawdę nigdy Boga nie kochał, Jezus nigdy nie zdradzi i nie zawiedzie, a on zawiódł, zawiódł swojego Mistrza Nauczyciela, Braci w Kapłaństwie. Więc czy będzie umiał prawdziwie i szczerze pokochac tą drugą osobę.Czy ona może mu zaufac, ze i jej nie zdradzi nie zostawi. Jest to przykre odejscie, myślę,że nie powinien się z tym afiszowac.Błądzic jest rzeczą ludzką.Cóż tylko mogę dodac czym się karmisz tym żyjesz. Więc czym się karmił?

tak kończy człowiek , który romans z kobieta i konszachty z Amber Gold traktował wyżej niż Pana Boga!

temu facetowi wydawalo sie ze sluzyl Bogu

Przypadek Jacka Krzysztofowicza uświadamia nam jak jesteśmy słabi i musimy stale prosić o silną wiarę, niezachwianą nadzieję i doskonałą miłość a przede wszystkim kierownictwo Ducha Świętego. Ludzie są słabi i upadają, dlatego baczmy aby nas to nie spotkało. Czy teraz jako świecki więcej miłości będzie wylewał z siebie i lepszej, nie wiem. Niech Bóg go ma w swojej opiece.

KAZDY czlowiek jest ulomny i ma w zyciu "piotrowe chwile", ktore bardzo poważnie zawazaja na ich życiu.  Ale tylko wielcy ludzie potrafia sie do tego publicznie przyznac. Podziwiam tego dominikanina za to, ze dal rade w takiej presji polskiej religijnosci to zrobic co zrobił. Napisal zreszta, ze jest swiadom reakcji ludzi, ktorzy byli mu bliscy i go cenili, podziwiali i moze go nawet kochali. Uwazam ,ze na koncu dnia bedzie wiecej z tego dobra niz zgorszenia, ktore zreszta jest teraz sztucznie podgrzewane, aby uniknac w przyszlosci podobnych decyzji tych, ktorzy sie zmagaja z podobnym problemem.  Czesto nie patrzy sie na ofiary, aby tylko podtrzymac swoj status quo. Kosciol nie jest gotowy jeszcze podjac tematu sensu celibatu duchownych, bo tak jest OK, wszystko sie jakos kreci, seminaria nie swieca pustkami, choć wiemy ze rożne stastyki są przerażające i publikowane fakty wołają o pomstę do nieba.  Niestety nie dostrzega sie, a raczej nie chce dostrzegac dramatow jednostek.  Boje sie tylko, ze Chrystus troche to inaczej robil. Zwracal sie do tlumow ale nigdy nie podeptal jednostki, a raczej nakazywal wziac kazdego slabego na ramiona. Kocham Kościół i pragnę by byl szczery i duchowni uczciwi w stosunku do siebie i do nas.
 Dzis mam wrazenie ze wszyscy bracia sie od niego odwrocili, jak od tredowatego. Nie widać braterskiej milosci. Czyżby on to przeczuwal, czy czuł sie niezwykle samotny, wręcz wyobcowany wsród swoich? 

Kolejny brzydal( po moim księdzu z jednej z parafii na SLąsku)..który uwierzył ,ze jakaś kobieta go prawdziwie pokochała..żałosny typ...Boże..a Ty widzisz i nie grzmisz :(

No tak dominikanin! i wszytsko jasne :(

Gratulacje za odwagę,gratulacje, że nie chce żyć w zakłamaniu jak niektórzy księża.Dobry ksiądz może być dobrym mężem i dobrym księdzem,ale tego szybko nie doczekamy,bo w kościele panuje 12 wiek.

Brawo za odwagę Wielki szacunek.Duuuuuuużo szczęścia dla tej MIŁOŚCI.Proszę sobie nie dać wmówić że jest gorsza,pewnie zupełnie inna ale nie gorsza!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Brawo !

http://gosc.pl/doc/1426135.Ojciec-odszedl-a-kto-zostal Komentarze sprzed czterech lat są bardziej zdrowe moralnie. Widać, że diabeł przerabia nasze zdrowe myślenie i ocenę - co z naszą wrażliwością sumienia?

Smutne.....i czym tu się chwalić.....po 25 latach powie, że dojrzał do nowej miłości.....

ALEŻ , TO NIE ŻADNA AFERA ROZPORKOWA ( jak ktoś napisał ) , ALE WCIĄŻ TA SAMA --AFERA ZE ZŁOTEM Z AMBER GOLD . CAŁA POLSKA O TYM OPACIE SŁYSZAŁA -- zeznający mówił ---. KSIĄDZ JACEK z KŁASZORU OD DOMINIKANÓW ! --- CO ZROBI KOMISJA I SŁUŻBY ?

Zaprawdę powiadam Wam Najdostojniejsi Siostry i Bracia,
- godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne obnażać prawdziwe oblicza kościelnych szamanów, zbrodniarzy, oszustów, seksualnych dewiantów, społecznych pasożytów, specjalistów od interpretowania życzeń Pana Stwórcy Wszechrzeczy, znawców niepokalanych poczęć i wiecznych dziewictw, którzy na twarzach noszą od wieków faryzejską maskę pokory oraz pobożności, w ustach świętobliwie pieszczą słowa miłości, miłosierdzia i przebaczenia, ale serca zawsze mają kamienne i zimne, dusze pychą i rozpustą, zaś usta obłudą i hipokryzją wypełnione a dłonie wiecznie głodne mamony. Rzymski katolicyzm jest szkołą szalbierstwa, hipokryzji i cynizmu. Toż to ten ewangeliczny „Wielki Babilon, matka wszetecznic i obrzydliwości ziemi. Tej ziemi! Nie ma kłamstwa, na które nie byliby gotowi, gdy chodzi o zwalczanie przeciwnika; nie ma bredni, której by w swoje owieczki (i baranki) nie spodziewali się wmówić. Sprowadzają walkę do tumanienia i terroryzowania najciemniejszych w nadziei, że w ten sposób zawsze będą mieli większość.
Czyż jego wyznawcy nie słyszą „głosu z nieba mówiącego: „Wyjdźcie z niego, ludu mój, abyście nie byli uczestnikami jego grzechów i aby was nie dotknęły plagi na niego spadające. Bo grzechy jego narosły aż do nieba i Bóg przywołał na pamięć jego niesprawiedliwe uczynki" (Ap 18. 4).

a kiedy ten ojczulek naprawi zgorszenie jakiego dokonał? Zresztą cały ten zakon dominikanów ostatnio wiele zła czyni dla Kościoła poprzez medialne odejścia oraz głoszenie poglądów nie zgodnych z nauką Kościoła