O budowaniu "murów berlińskich" pisałem wyżej, ks. Kowalczyk obok dobrych, też pisze i o złych murach. A "kraj", sądząc po np. dopuszczalności aborcji katolicki za bardzo nie jest.

Oczywiście to prawda, że wszyscy mamy się starać by stawać się właśnie tak doskonałymi, jak doskonały jest Ojciec nasz w niebie, tzn., by tak kochać nawet naszych wrogów jak kocha ich Miłosierny Bóg. Z tego też kiedyś będziemy rozliczeni na ile zależało nam na tym, by tą drogą iść. Wszystko to jednak nie oznacza, że mamy przestać używać... rozumu. Nie chodzi przecież o to, byśmy nagle zaczęli ufać wszystkim ludziom(!), żebyśmy przestali zamykać samochody na parkingu, żebyśmy zaczęli zapraszać wszystkich uchodźców do domów i mieszkań. Nie chodzi też o to, żeby dobry katolik pieniądze miał dawać każdemu, kto wyciągnie po nie rękę... Pan Jezus chodząc po Ziemi też nie obdarowywał wszystkich dobrami materialnymi, ani nie uzdrowił nawet wszystkich, choć wystarczyło przecież JEDNO tylko Jego słowo, a nikt już nie byłby chory... Ale, czy o to chodzi...?? Czy o to chodzi, by pomagać wszystkim we wszystkim w lekki, łatwy i przyjemny dla każdego potrzebującego sposób... ?? Czy taka pomoc będzie na pewno dobra, czy przyniesie dobre owoce???

Ks. Kowalczyk SJ ma rację, w zależności od potrzeb trzeba budować, i mosty i mury, bo kierować się mamy, i sercem i rozumem, JEDNOCZEŚNIE...

Nie Tomaszu, ja twierdzę, że roztropność chrześcijańska polega na używaniu serca i rozumu w stosunku do naszych bliźnich, albo inaczej (i równie pięknie!) mówiąc za św. Janem Pawłem II, Chrześcijanin powinien używać równocześnie i wiary i rozumu, czemu poświęcił specjalną encyklikę: "Fides et ratio.". O tym zaś, że "Mury wynikają z naszych lęków" nie pisałem ja, lecz... Ty (powyżej: 02.01.2020 11:04).

Rozumiem, że trochę może nie do końca jasno się wyraziłem. Podobnie, jak ks. Kowalczykowi tak i mnie chodzi o to, że my ludzie budujemy RÓŻNE mury - te dobre i te złe. I chodzi o to, by w naszym życiu nauczyć się, że budowa złych murów to zła droga, ale dobre mury należy budować, bo niebudowanie dobrych murów to również zła droga. To samo dotyczy budowania mostów, ponieważ mosty mogą prowadzić nie tylko do dobrego, ale i do... zła. Lęk, roztropność to jednak nie jest to samo. W przykładzie z samochodem chodziło mi właśnie o to, by ani nie ulegać lękowi, ani hurraoptymizmowi. Lęk powoduje, że W OGÓLE nie przyjadę samochodem, bo "na pewno ktoś mi go ukradnie!", więc będę tracił czas na wynajęcie kogoś, czy np. nieustanne poruszanie się pieszo. Hurraoptymizm z kolei sprawi, że będę jeździł samochodem i ZAWSZE zostawię niezakluczony, a na dodatek kluczyki w środku, "no bo nie będą mną rządziły jakieś głupie lęki!". Ale któregoś dnia skorzysta z tej "okazji" jakiś pierwszy lepszy młodzieniec i to taki, nie potrafiący się włamać do samochodu, ale że trafił na samochód... hurraoptymisty, to z tej okazji zwyczajnie skorzysta...! Optymista z uśmiechem na twarzy uznał, że w gruncie rzeczy "nic złego się nie stało!"... Ale tu problem dla wielkiego optymisty się nie skończył, bo w tym momencie zadzwoniła do niego matka, z prośbą by ten jak najszybciej wrócił do domu, bo ojca dopadł zawał serca, a pogotowie jest na drugim końcu miasta i ze względu na groźny wypadek nie przyjedzie szybko... Człowiek, a zwłaszcza Chrześcijanin ma się kierować, i wiarą i rozumem, chyba, że Pan Bóg nakaże inaczej (a takie rzeczy oczywiście TEŻ się zdarzają!). Normalnie jednak mamy korzystać z wiary i rozumu, bo jedno i drugie jest... Bożym darem, a nie przekleństwem. Korzystanie z tych pięknych darów nazywa się właśnie... roztropnością.

Piszesz, że "nie negujesz absolutnie połączenia wiary i rozumu", ale zaraz w drugim zdaniu od rozumu odłączasz... wiarę! A ja kolejny raz powtórzę, że Chrześcijanin powinien używać, i rozumu i wiary JEDNOCZEŚNIE...!:-) Zapewniam Cię, że jeślibyś obok rozumu użył jeszcze i wiary, to nie miałbyś problemu z UWIERZENIEM, że sytuacja, którą w poprzednim moim wpisie podałem ma miejsce... w moim przypadku! Jeśli odrzuciłbym ROZTROPNOŚĆ, czyli rozsądne przewidywanie przyszłości, co dla Ciebie akurat jest "LĘKIEM STRICTE SPOŁECZNYM", i jeśli nie zabrałbym ze sobą kluczy, komórki, czy np. dokumentów, a zadzwoniłaby do mnie żona, że chory ojciec, (po zawale), któremu grozi kolejny zawał, właśnie ten drugi zawał przechodzi, to jeśli nie przyjedzie na czas karetka, to może się okazać, że na skuteczną pomoc, będzie już za późno...! Nie można we wszystkim dostrzegać tylko "lęków". Koniecznie trzeba odróżnić lęki (zło) od roztropnego przewidywania możliwych zagrożeń (dobro), bez tego odróżnienia życie stanie się albo: 1) pasmem nieuzasadnionych wyrzutów sumienia, "bo znowu uległem lękowi i zakluczyłem samochód", albo 2) jazdą bez trzymanki, "bo dla udowodnienia, że
NIE LĘKAM SIĘ O NIC wymontowałem wszystkie zamki: w domu, w garażu i w samochodzie, a na dodatek oszczędności życia zawsze zostawiam na szafce w przedpokoju, dzieciom pozwalam bawić się przy ulicy, a jak chcą, to prądem i zapałkami, NO I OCZYWIŚCIE BEZ OPIEKI!"... Podsumowując - lęki są jak nieustanna jazda na hamulcu, a euforia (hurraoptymizm) jest jak jazda na samym gazie, bez hamulców. Wiara i rozum stosowane RAZEM, są najlepszym lekiem na lęki i na euforię, po prostu NAJLEPSZĄ metodą na bezpieczne dotarcie do celu.

Rozumiem, że moja (i nie tylko moja!) argumentacja zupełnie Cię nie przekonała. Jeżeli przed tym, co pisałem odczuwasz ...lęk, to może rzeczywiście zacznij realizować swoją wizję życia, tak jak realizują swoje rzeczywiście piękne plany mieszkańcy wielu amerykańskich stanów, czy jak jeszcze do nie dawna np. w Norwegii, czy w Szwecji... :-)