Andrzej Macura

Mt 21, 33-43. 45-46

Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu:
«Posłuchajcie innej przypowieści: Był pewien gospodarz, który założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał w niej tłocznię, zbudował wieżę, w końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał.

Gdy nadszedł czas zbiorów, posłał swoje sługi do rolników, by odebrali plon jemu należny. Ale rolnicy chwycili jego sługi i jednego obili, drugiego zabili, trzeciego zaś ukamienowali. Wtedy posłał inne sługi, więcej niż za pierwszym razem, lecz i z nimi tak samo postąpili. W końcu posłał do nich swego syna, tak sobie myśląc: Uszanują mojego syna.

Lecz rolnicy, zobaczywszy syna, mówili do siebie: „To jest dziedzic; chodźcie, zabijmy go, a posiądziemy jego dziedzictwo”. Chwyciwszy go, wyrzucili z winnicy i zabili. Kiedy więc przybędzie właściciel winnicy, co uczyni z owymi rolnikami?»

Rzekli Mu: «Nędzników marnie wytraci, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy mu będą oddawali plon we właściwej porze».

Jezus im rzekł: «Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: „Ten właśnie kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła. Pan to sprawił, i jest cudem w naszych oczach”. Dlatego powiadam wam: królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce».

Arcykapłani i faryzeusze, słuchając Jego przypowieści, poznali, że o nich mówi. Toteż starali się Go pochwycić, lecz bali się tłumów, ponieważ miały Go za proroka.

Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce. Mt 21,43

To przypowieść skierowana do przywódców Izraela. Jezus zapowiada im, że ten naród przestanie być narodem wybranym, a owo zaszczytne miano przypadnie komuś innemu. To zresztą już się stało. Nowym ludem Bożym stał się Kościół. Jego członkiem, przez wiarę i chrzest, może stać się każdy. I nigdy Kościołowi to zaszczytne miano ludu Bożego już nie zostanie odebrane. Bóg pozostanie ze swoim Kościołem aż do końca świata. Jednak i my powinniśmy się zastanowić: czy to nasze wybranie skutkuje tym, że wydajemy dobre owoce? Czy Bóg może być z nas zadowolony? Chrześcijanie dla tego świata mają być jak sól. Mają być inni, by ten świat przemienić. A jeśli są tacy sami jak ten świat, tak samo wartościują, tak samo postępują, to jak zmienią go na lepsze? Moralizowaniem? Zaklęciami?

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Dostęp do treści jest ograniczony Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.