Mt 18, 1-5. 10. 12-14

Uczniowie przystąpili do Jezusa, pytając: «Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?»

On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: «Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. A kto by jedno takie dziecko przyjął w imię moje, Mnie przyjmuje. Baczcie, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.

Jak wam się zdaje? Jeśli ktoś posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się błąka? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło nawet jedno z tych małych».

Baczcie, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych… Mt 18,10

Chcemy być kimś, liczyć się w oczach innych, być doceniani, zauważani. Dlaczego chcemy być idealni, perfekcyjni w powołaniu, w pracy zawodowej, nawet w relacji do Boga? Nie ma nic złego w dobrym wypełnianiu swoich obowiązków, w rozwijaniu talentów, pod warunkiem że motywacją nie jest próżna chwała. My mamy manię wielkości, a Jezus manię małości. Małe jest dziecko, które stawia przed uczniami, mali są ci, którymi inni często pogardzają, a aniołowie ich wpatrują się w oblicze Ojca. I wreszcie mała jest zbłąkana owca. Dlaczego Jezus wskazuje na małych? Mały wie, że jest mały, i pozwala się wziąć w ramiona wielkiemu Bogu. Wielkich natomiast trudno nosić na rękach.

Książka w promocyjnej cenie: