J 20, 11-18

Maria Magdalena stała przed grobem, płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa – jednego w miejscu głowy, drugiego w miejscu nóg.

I rzekli do niej: «Niewiasto, czemu płaczesz?»
Odpowiedziała im: «Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono».

Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus.

Rzekł do niej Jezus: «Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?»
Ona zaś, sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: «Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go zabiorę».

Jezus rzekł do niej: «Mario!» A ona, obróciwszy się, powiedziała do Niego po hebrajsku: «Rabbuni», to znaczy: Mój Nauczycielu!

Rzekł do niej Jezus: «Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”».

Poszła Maria Magdalena i oznajmiła uczniom: «Widziałam Pana», i co jej powiedział.

Jezus rzekł do niej: „Mario!”. A ona, obróciwszy się, powiedziała do Niego po hebrajsku: „Rabbuni”, to znaczy Nauczycielu.  
 J 20,16

Maria Magdalena, kobieta, która dostąpiła miłosierdzia Jezusa i odpowiedziała na to wdzięcznością, namaszczając Jego stopy olejem. Biskup Grzegorz Ryś powiedział kiedyś, że Maria Magdalena była zakochana w Jezusie. „Pokochała, bo została pokochana”. Świat odrzucił ją jako kobietę. Uprzedmiotowił. Jezus przywrócił jej godność, wiarę i okazał szacunek. Stanął po jej stronie. Na tym właśnie polega miłosierdzie. To jest moment, w którym Bóg staje po naszej stronie i mówi nam, że jesteśmy ważni, że zasługujemy na prawdziwą miłość, że jesteśmy godni. To jest moment, w którym Bóg podnosi nas na duchu i sprawia, że jesteśmy w stanie iść dalej. Maria Magdalena jest pierwszym świadkiem zmartwychwstania, to znaczy pierwszą osobą, której w pełni objawiła się miłość Boga.