Piękno jest językiem Boga

Mdr 13, 1-9

“Bo z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Sprawcę” (Mdr 13,5)

Autor Księgi Mądrości Autor oskarża dzisiaj tych, którzy zatrzymali się w połowie drogi – odkryli piękno stworzenia, ale nie dostrzegli jego Twórcy i ubóstwili przyrodę. Stworzenie jest “częścią tej symfonii na wiele głosów, w której wyraża się jedyne Słowo”.

O tym, że nieuporządkowany stosunek do stworzeń może prowadzić do wyeliminowania Boga z horyzontu życia, a ostatecznie do zanegowania Go, pisało wielu świętych. Św. Augustyn wspominał o zasadzie, która pomaga porządkować życie: najpierw kochać Boga, a wszystko inne w Nim. To bardzo proste w założeniach, trudne w realizacji. „Jeśli rzeczy materialne dają radość, Boga trzeba za to chwalić. Miłość zwrócić nie ku nim, ale ku ich Stwórcy, bo inaczej – upodobania twoje sprawią, że ty nie będziesz się Jemu podobać” – pisał w „Wyznaniach”.

Piękno jest językiem, w którym Bóg przemawia, chcąc nas do siebie doprowadzić. Istnieje jednak taki zachwyt, który sprowadza na manowce. Istnieją też takie dociekania i próby zrozumienia świata, które nie pomagają lepiej żyć. Istnieje też takie podejście do rzeczy stworzonych, po którym przychodzi strapienie. Zachłyśnięcie się czymś przemijającym bywa niebezpieczne. Bóg przemawia poprzez księgę natury, ale trzeba ją mądrze odczytywać.