Fenomen „1670”

Seriale są jednym z najważniejszych żywiołów popkultury. Wszyscy je oglądają, komentują, ale niewiele z nich jest w stanie przebić się do głównej debaty. Czasem jednak trafia się produkcja, która wychodzi z filmowej bańki, staje się tematem dysput, sporów, awantur w sieci i w realu. Angażuje. Tak jest niewątpliwie z serialem „1670”, którego drugi sezon pokazał właśnie Netflix. Według Instytutu Monitorowania Mediów (IMM) tylko w ciągu trzech dni od debiutu „1670” wygenerował większe zaangażowanie internautów niż dziewięć innych seriali z tego roku razem wziętych. Wachlarz reakcji jest szeroki – od wyrazistych, bardzo zróżnicowanych opinii, przez eksplozję memów i cytatów, po poważne analizy. Mamy więc do czynienia z ciekawym fenomenem. Niewiele jest reakcji obojętnych. Jedni są zachwyceni, inni oburzeni. Jednych serial śmieszy, innych gorszy. Można przeczytać zarówno o wysmakowaniu, polocie i fantazji twórców, jak i o bezguściu czy prymitywnej prowokacji. Nie ma zgody, czy chodzi tu o naigrywanie się z polskiego dziedzictwa, czy tylko o zgrywę, purnonsens, dla którego sarmatyzm jest jedynie kostiumem. Szczerze mówiąc, kumulacja absurdu w każdym praktycznie odcinku raczej wyklucza przypisywanie autorom serialu jakichś większych ambicji historiozoficznych. Jest to raczej satyra na nasze współczesne przypadłości. I na postrzeganie obyczajów sprzed wieków z dzisiejszej perspektywy. Co, jak widać na załączonym obrazku, prowadzi do absurdalnych rezultatów.

Jedno jest w zasadzie poza sporem: chcemy oglądać seriale o nas. Tych sprzed wieków, z wąsami, w kontuszach i łapciach, ale i o dzisiejszych Januszach i Grażynach, nawiedzonych feministkach, nowobogackich i kosmopolitach. Chyba już uszami wychodzą nam filmy będące kopiami zachodnich produkcji, seriale, w których się nie rozpoznajemy, nawet jeśli dzieją się współcześnie, nie w Adamczysze, a Wałbrzychu czy Poroninie.

oceń artykuł