Kiedy pierwsi towarzysze świętego Franciszka, zakochani w ewangelicznym ubóstwie, ruszyli w świat, spotykali się z różnymi reakcjami. „Niektórzy słuchali ich chętnie i z radością, a inni przeciwnie, wyśmiewali. (…) Wielu, którzy ich widzieli i słyszeli, uważało ich za oszustów lub głupców” – pisał pierwszy biograf świętego. Ludzie nie chcieli przyjmować ich do domów w obawie, że to złodzieje. Pewnego razu kobieta, która odmówiła im gościny, rano ujrzała ich na Mszy. Zastanowiła ją ich pobożność: „Jeśliby ci ludzie byli złoczyńcami, jak mówił mój mąż, to nie modliliby się z taką czcią”. Zauważyła też, że ci ludzie odmówili przyjęcia jałmużny w postaci denarów, które pewien człowiek wręczał ubogim (Franciszek nie pozwalał przyjmować pieniędzy). Jeden z nich, zapytany o powód odmowy, odpowiedział: „Nasze ubóstwo nie jest tak ciężkie, jak ubóstwo innych, ponieważ staliśmy się ubogimi za łaską Boga i żeby wypełnić Jego radę”. Wyjaśnił też, że każdy z nich rozdał swoje mienie ubogim ze względu na miłość Boga.

„Kiedy ludzie widzieli ich, że cieszą się w swych uciskach, że cierpliwie je znoszą dla Pana i że nie ustają w najbardziej pobożnej modlitwie, a także że nie przyjmują ani nie noszą pieniędzy (…) i że darzą się wzajem wielką miłością, po której poznawało się uczniów Pańskich, wtedy wielu z dobroci Pana doznało wyrzutów sumienia; przychodzili do nich i prosili o przebaczenie za zniewagi. A oni, z serca im odpuszczając, ochoczo odpowiadali: »Pan niech wam przebaczy«” – czytamy.