Św. Stanisława Kostki „oczy jasne, błyszczące, wilgotne”

Nie grzesz już więcej, aby ci się coś gorszego nie przydarzyło – mówi Jezus do człowieka, który nie mógł chodzić przez 38 lat. Nie wiem, czy miałbym odwagę powiedzieć coś podobnego do ciężko chorego. Trzeba mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, by uwierzyć Jezusowi, że największym nieszczęściem człowieka jest grzech. – Stąd św. Stanisław Kostka powie: „Lepiej umrzeć niż zgrzeszyć” – opowiada ks. Wojciech Węgrzyniak.

Stanisław Kostka herbu Dąbrowa urodził się 28 grudnia 1550 r. w Rostkowie na Mazowszu w rodzinie kasztelana zakroczymskiego. Był niezwykle wrażliwym chłopcem. Już jako czternastolatek wyruszył wraz z bratem Pawłem do Wiednia, by uczyć się w tamtejszym jezuickim Collegium Nobilium. „Twarz pełna wdzięku, oczy jasne, niebieskie, błyszczące, wilgotne, niekiedy przepełnione łzami z powodu miłości i świętości serca” – wspominano go. Mieszkańcy konwiktu zobowiązywali się do porannej i wieczornej modlitwy, codziennej Mszy i wysłuchania cotygodniowej duchowej konferencji. Swym przykładem życia i duchową dojrzałością Staś porwał otoczenie. Choć na początku uczył się słabiej od kolegów, po dwóch latach stał się jednym z najlepszych uczniów. Świetnie mówił nie tylko po polsku, ale również po niemiecku i łacinie. Uczył się też greki. Sporo czasu spędzał sam na sam z Bogiem. To na modlitwie odkrył swe powołanie i postanowił zostać jezuitą.

10 sierpnia 1567 r. ruszył pieszo do Augsburga, maszerując dziennie średnio 45 km. O. Piotr Kanizjusz, wysyłając go stamtąd do Rzymu, pisał „o zacnym młodzieniaszku, który pragnie poświęcić się powołaniu, nawet wbrew woli rodziców”. Po przybyciu do Wiecznego Miasta Stanisław wiódł niezwykle ascetyczne życie. Wiosną 1568 złożył śluby zakonne. 1 sierpnia zwierzył się przyjacielowi Stefanowi Augusti, iż ma przeczucie, że ten miesiąc okaże się ostatnim w jego życiu. Rzeczywiście niebawem zachorował i zmarł.

Jest patronem młodzieży i jednym z patronów Polski.