Dwie literki, które zmieniają wszystko 

Jak wiele nas dzieli. Wybory dokonywane na szczeblu politycznym, klubowe barwy, stosunek do pandemii, szczepień, form przyjmowania komunii, języka liturgii, kierunku ustawienia ołtarza, stopień entuzjazmu, zaangażowania lub wypalenia w Kościele, pomysły na jego funkcjonowanie, stosunek do skandali, które nim targają, lepiej lub gorzej udawane maskowanie samotności. Jedni na nazwisko „Glas” krzyczą „Przestępca!”, inni „Męczennik!”. Można tak wymieniać i wymieniać. Zazwyczaj skupiamy się przecież na różnicach. W ferworze medialnej żonglerki zapominamy o najważniejszym: jest Jeden, który nas łączy. Ten, który zburzył mur wrogości i nazwał nas przyjaciółmi. Akceptuje naszą różnorodność. Kocha bezwarunkowo.

- Światło jest silniejsze niż ciemność. Mam takie doświadczenie. Gdy Agnieszka Huf zaprosiła mnie do swej książki „Szczeliny. Bóg w popękanej psychice” opowiadałem o Panu Bogu, który przychodzi przez tytułowe szczeliny, które okazują się kanałem Jego łaski – opowiadał mi niedawno Kamil Gąszowski, dziennikarz, autor książki „Bóg nie jest korkiem do wanny. Dzieciogadki wujka Kamila” - Doskonale pamiętam noc, kiedy się te szczeliny przebił. Nie miałem wątpliwości, że mnie kocha. Bezwarunkowo, za darmo. Teraz nie boję się o tym mówić. Leon XIV w pierwszych słowach powiedział, że Bóg nas kocha bezwarunkowo i biorę to za dobrą monetę (śmiech). Bezwarunkowo znaczy bez żadnych warunków, które trzeba spełnić, by na tę miłość zasłużyć. Wiem, dla wielu brzmi to obrazoburczo, gorsząco”.

Zaproszony do naszej wspólnoty biskup Artur Ważny opowiadał: „Siedziałem na jednym ze spotkań dotyczącym racji i relacji i spojrzałem na plakat z tytułem konferencji. Bardzo dotknęło mnie to, że słowa «racja» i «relacja» różnią dwie literki. «El». A «El» po hebrajsku to Bóg. Gdy dodasz do słowa «racja» Boga wyjdzie relacja”.

Wielokrotnie cytowałem Tischnera piszącego: „Może masz i rację, ale jakie z tego dobro?”.