Dziadkowie i wnuki. Opowieści rodzinne

To był okres nie tylko rozpaczy, ale i buntu. Kilka lat wozili syna do ogniska muzycznego, widzieli jego talent, zapał i chęć do grania. I nagle ten wypadek. – I wszystko poszło się… – Marek Śpiewok nie znajduje słów, które mogłyby złagodzić jego uczucia. Po co to wszystko, skoro Pan Bóg i tak odebrał, a przecież syn miał być organistą, miał grać na chwałę Bożą. Żona Marka, mimo że od wypadku, w którym syn stracił palce prawej dłoni, minęło już trochę czasu, wzrusza się: „Może było nam za dobrze, może musieliśmy dostać ten krzyż, by stać się lepszymi ludźmi?”. Do dziś nie znajdują odpowiedzi, ale już wyciszyli emocje, pogodzili się z tym, zwłaszcza, że ich syn odnajduje się w służbie kościołowi na innych płaszczyznach. W każdym razie gry nie odpuścił, czym rozczulił kiedyś mamę. – Wiedziałam, że mimo braku palców próbuje grać, ale nigdy przy nas, więc jak usłyszałam go grającego, to łzy same poleciały, choć oczywiście nie jest to granie takie, jak wcześniej.