Święty Jacek

Już w młodym wieku został kanonikiem katedralnym w Krakowie. Jego krewny, biskup krakowski Iwo Odrowąż, skierował Jacka na studia zagraniczne, prawdopodobnie do Paryża. W 1220 Jacek wraz z krewniakiem Czesławem towarzyszył biskupowi Iwonowi w podróży do Rzymu. Jak podaje tradycja, tam był świadkiem cudu wskrzeszenia człowieka, dokonanego za wstawiennictwem św. Dominika, założyciela Zakonu Kaznodziejskiego.

To sprawiło, że Jacek i Czesław zapragnęli przyłączyć się do dominikanów. Jacek miał przyjąć habit z rąk Dominika. On też prawdopodobnie wysłał go na studia do Bolonii. Potem, wraz z Czesławem, wrócił do Polski. Pierwszy polski klasztor założył w Krakowie. Biskup Iwo przeznaczył na ten cel kościół Świętej Trójcy, który do dziś należy, wraz z przylegającym klasztorem, do dominikanów. W latach 1228–1232 Jacek udał się na Ruś. W Kijowie prawdopodobnie założył klasztor NMP.

Potem skierował się na ziemie pogańskich Prusów (lata 1236–1238). Z Jackiem wiąże się też powstanie klasztorów w Gdańsku i Wrocławiu. Najczęstszym miejscem pobytu Jacka był Kraków, gdzie też – w 1257 roku – zmarł w opinii świętości. Mimo tego kanonizacja brata Jacka nastąpiła dużo później, bo dopiero w roku 1594. Niespełna sto lat później, na prośbę Jana III Sobieskiego i polskich hierarchów, papież ogłosił Jacka głównym patronem królestwa Polski i Wielkiego Księstwa Litewskiego.