Tamten październikowy wieczór, kiedy mój ojciec, słuchający zachodnich rozgłośni, przybiegł po schodach na piętro domu, krzycząc: „Polak jest papieżem !”, to dla mnie początek w pełni świadomego uczestnictwa w losach Polski i świata.

Teraz, kiedy odszedł, mam czterdzieści lat i nie mogę już przed sobą udawać, że jestem młody, że mogę być tylko uczniem. Szkoła się skończyła, nauczyciel odszedł – świat potrzebuje teraz świadectwa uczniów. „Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli­”(J 8,31–32).