Orbis Britannicus ab orbe divisus est – „Świat brytyjski jest oddzielony od świata”. Dumne to motto zapisał najwybitniejszy obok Szekspira poeta i dramaturg angielski początku XVII wieku, Ben Jonson, w swoich wydrukowanych równo 400 lat temu „Godzinach, czyli rozrywce królestwa Anglii i Danii”. Utwór ten celebrował objęcie tronu angielskiego przez króla Szkocji, syna Marii Stuart (ściętej na rozkaz Elżbiety I). W Szkocji panował jako Jakub VI, w Anglii – jako Jakub I. Zjednoczył pod swoim berłem Wyspy, które zaczęto znów wtedy, jak w czasach rzymskich, nazywać Brytanią. Dumną Brytanię czekało jeszcze sto lat krwawych wojen religijnych, budowania imperium, a także uporczywego poszukiwania kompromisów – zanim powstanie Zjednoczone Królestwo, spojone unią parlamentarną z roku 1707. To będzie trwająca po dzień dzisiejszy unia Anglii i Szkocji. Irlandia została podporządkowana imperialnym prawom Anglii, równoprawnym członkiem unii nie była. Będzie więc walczyła o niepodległość – aż do (częściowo) zwycięskiego końca.