Wyszukano wyników: 255
Choszczówka - mała Jasna Góra. Tu wypoczywał i pracował bł. kard. Wyszyński
Wszystko tu pozostało jak za życia Prymasa Tysiąclecia. Ukochał Choszczówkę, w murowanym dwupiętrowym budynku, swój pokój miał przez blisko 12 lat. Tu przyjmował hierarchów, także z Watykanu. Tu czynił przemyślenia do przemówień i homilii. Tu odbywały się ważne rozmowy o Kościele, w tym Rada Główna Episkopatu Polski, po której kard. Karol Wojtyła wyruszył, przez dom urszulanek przy ul. Wiślanej, do Rzymu na konklawe w 1978 r. Na biurku stoi obraz Czarnej Madonny, z którym kard. Wyszyński się nie rozstawał. Z nim jeździł na wizytacje, rekolekcje, do Rzymu, także wtedy, gdy na papieża wybrano Polaka. Przy prostym stole, choć wciąż utrzymującym wysoki połysk, stoi obrotowy fotel. W gablocie ulubione lektury w czasie wolnym, m.in. cała twórczość Kornela Makuszyńskiego. Na ścianach sporo zdjęć rodzinnych i obraz Matki Bożej Karmiącej z kościoła w Zuzeli. Nawet dywan jest tu oryginalny, choć może mniej puszysty niż ponad 30 lat temu. zdjęcia: EpiskopatNews
Rz: Kard. Wojtyła do księdza pedofila: każde przestępstwo winno być ukarane
Dziennikarze „Rzeczpospolitej” Tomasz Krzyżak i Piotr Litka znaleźli w archiwach IPN list, który wraz z innymi materiałami rzuca światło na sposób postępowania przyszłego papieża z przestępcami seksualnymi w czasie, gdy pracował w Krakowie. „W opinii specjalistów od kościelnego prawa karnego – czytamy - działanie to znacząco odbiegało od powszechnych wtedy praktyk pobłażliwości dla sprawców”. „Zaniechanie wymiaru kary przez trybunał kościelny ani nie przekreśla przestępstwa, ani nie zmazuje winy” - pisał we wrześniu 1971 r. ówczesny metropolita krakowski kard. Karol Wojtyła do ks. Józefa Loranca skazanego za seksualne wykorzystanie kilku dziewczynek, który opuścił już mury więzienia.
Wojtyła. Między ikoną a memem
List kardynała Karola Wojtyły do skazanego za seksualne wykorzystywanie dziewczynek księdza i cały kontekst sprawy, który ustalili niedawno dziennikarze „Rzeczpospolitej – Tomasz Krzyżak i Piotr Litka – pokazują, że ówczesny metropolita krakowski stosował bardziej radykalne standardy niż praktykowana wówczas w niektórych kościelnych środowiskach pobłażliwość wobec seksualnych przestępców.
