Najnowsze Wydania
-
GN 46/2025 Dokument:(9491720,Błogosławieni ubodzy)
-
GN 45/2025 Dokument:(9483911,Nie do opowiedzenia)
-
GN 44/2025 Dokument:(9477129,O szarej godzinie)
-
Historia Kościoła (12) 06/2025 Dokument:(9471760,Sobór sprawił, że ludzie znowu zaczęli mieć pytania do Kościoła. Edytorial nowego wydania)
-
GN 43/2025 Dokument:(9469044,Rodzina – sens i stabilność)
Wyszukano wyników: 378
Co mówią objawienia prywatne o ilości potępionych?
To pytanie, które wielu zadaje sobie ostatnio w kontekście toczącej się w tak zwanym katolickim internecie dyskusji o tym, ilu ostatecznie będzie potępionych. Mniejszość? Większość? Ja to pytanie chciałbym postawić nieco inaczej: Na ile w ogóle możemy wierzyć objawieniom prywatnym i jak w tej oraz w podobnych kwestiach należy je interpretować?
Czytając Rogowskiego, czyli o fałszywym „sakramentalizmie”
Przez lata wzrastaliśmy w modelu myślenia, w którym ogólnie przyjętą miarą duszpasterskiego sukcesu była liczba ochrzczonych, wybierzmowanych, zawierających sakramentalny związek małżeński, a zwłaszcza – ilość regularnie uczestniczących w niedzielnej Mszy świętej i przyjmujących komunię. Pomysł statystycznego badania poziomu wiary zwiódł nas i uśpił tak bardzo, że zrodził złudne przekonanie: praktykujący więc wierzący. Dziś zbieramy tego smutne owoce, a jednym z nich jest to, co swego czasu ks. prof. Roman E. Rogowski określił mianem fałszywego „sakramentalizmu”.
Halo, system? Tu dzieci…
Czy nam się to podoba, czy nie, dzieci głęboko wierzących, zaangażowanych religijnie katolików funkcjonują na przecięciu dwóch systemów. Z jednej strony świat norm, wartości i stylu życia ich rodziców, z drugiej natomiast – „ten świat” z jego propozycjami, przyjemnościami oraz zagrożeniami i pułapkami. Dorośli zazwyczaj potrafią jakoś balansować między tymi systemami. Ich dzieci – niekoniecznie. Są jakby na ich przecięciu i często nie radzą sobie z tym – niejednokrotnie w sposób dla rodziców trudny do przyjęcia.
Halo, Kościół? Tu ziemia…
O kryzysie trawiącym Kościół w Polsce napisano już wiele. Można nawet odnieść wrażenie, że im więcej pojawia się informacji o masowo odchodzącej z Kościoła młodzieży, czy o systematycznym spadku liczby praktykujących wśród tych, którzy deklarują się jako katolicy, tym coraz bardziej przyzwyczajamy się do niego, traktując jako smutną konieczność – fatum, z którym konfrontacja nie ma sensu, bo i tak nieuchronnie dopełni dzieła zniszczenia. Problem w tym, że nieustannie, z uporem godnym lepszej sprawy za podstawowe wyzwanie uznajemy walkę z kryzysem. Wciąż chyba jednak nie potrafimy walczyć o człowieka.
Synodalne skrajności
Powoli kończy się etap diecezjalny zainaugurowanego przez papieża Franciszka Synodu „o synodalności”. Co wniósł do rzeczywistości polskiego Kościoła? Co z niego pozostanie? Episkopaty poszczególnych krajów rozpoczynają prace nad syntezą gromadzonych przez ostatnie miesiące materiałów – owoców synodalnych spotkań. Ale już dziś możemy być pewni jednego: owoce będą proporcjonalne do tego, co sami w ów synod włożyliśmy.
O „szczekaniu” NATO i błogosławionym „nie wiem” Franciszka
Postanowiłem sobie, że tego wywiadu nie będę komentował zbyt szybko i odczekam przynajmniej kilka dni. Nie tylko dlatego, że natychmiast wokół słów Papieża rozpętał się w Polsce huragan krytyki z wszelkimi możliwymi odcieniami skrajności włącznie, a ja nie zamierzam wpisywać się w swoistą modę na oburzenie. Także dlatego, że nie planuję wchodzić w rolę etatowego obrońcy Franciszka. Chcę natomiast zrozumieć, o co rzeczywiście Papieżowi chodzi, a do tego potrzeba więcej spokoju i nieco dystansu.
Biblia nierozumiana, Biblia manipulowana
Jedni wyrywają z niej słowa jak włosy z głowy ofiary, by ukręcić z nich bicz na przeciwnika. Inni zamieniają tętniące w niej życie na instrukcję dobrych obyczajów. Owszem, są i tacy, którzy ją znają, rozumieją i kochają, poddając się jej prowadzeniu. Niestety, w Kościele wciąż jest ich jeszcze zbyt mało.
Ceną jest życie niewinnych, Panie Redaktorze
Pokój za wszelką cenę! – zdają się wzywać pasterze z Watykanu. Tak przynajmniej twierdzi pan redaktor Wojciech Teister, komentując stanowisko watykańskiej dyplomacji. Nie – odpowiem – tu nie chodzi o naiwny pacyfizm. Papież doskonale orientuje się w dramacie wojny, którą wywołał rosyjski agresor i wie, że nie ma w tej chwili żadnej szybszej możliwości przerwania tego bestialstwa niż zabiegi dyplomatyczne. A te mają swą jawną i ukrytą warstwę i prawidła, które trzeba uwzględnić. Papieskie potępienie w niczym tu nie pomoże, a może nawet przeciwnie – wydłuży proces i podbije cenę. A ta rośnie z dnia na dzień. Ceną nie-pokoju jest życie niewinnych – zwłaszcza kobiet i dzieci.
