Najnowsze Wydania
-
GN 47/2025 Dokument:(9498737,Mój król i moje królestwo)
-
GN 46/2025 Dokument:(9491720,Błogosławieni ubodzy)
-
GN 45/2025 Dokument:(9483911,Nie do opowiedzenia)
-
GN 44/2025 Dokument:(9477129,O szarej godzinie)
-
Historia Kościoła (12) 06/2025 Dokument:(9471760,Sobór sprawił, że ludzie znowu zaczęli mieć pytania do Kościoła. Edytorial nowego wydania)
Wyszukano wyników: 574
Paradoks posłusznego
Przedostatnia droga Zbawiciela na tej ziemi wiedzie na Golgotę. Po zmartwychwstaniu odbędzie jeszcze jedną – do Emaus z uczniami, gdzie da się poznać po łamaniu chleba. Nowo narodzona wspólnota Kościoła doświadczy Jego eucharystycznego objawienia. Zanim to nastąpi, musi wziąć krzyż i wejść z nim na szczyt. Ze szczytu zniosą Go inni. Bardzo ważne jest, żeby te dwie drogi – ostatnią przed śmiercią i pierwszą po zmartwychwstaniu – rozumieć jako jedną. To droga do źródeł zbawienia. I na jednej, i na drugiej drodze Kościołowi towarzyszy Maryja. Nieodłączna, obecna, współ-obecna, współ-cierpiąca, współ-modląca się.
Jesteśmy Światło–Życie
Obieraliśmy ziemniaki, a ponieważ tego dnia (choć był środek wakacji!) przypadało Boże Narodzenie, śpiewaliśmy „Przybieżeli do Betlejem”. Nasza gospodyni z Koniakowa, która od lat gościła letnie oazy i doskonale wiedziała, że ułożone są one według tajemnic Różańca, rzuciła, przechodząc przez kuchnię: „Ooo, kolędy to ja lubię. Irytuje mnie tylko, jak przy obieraniu śpiewacie »Wisi na krzyżu Pan, Stwórca nieba«”. Podobno w formacji oazowej uczestniczyły 2 miliony Polaków. Ksiądz Peter Hocken mawiał, że była największym przebudzeniem duchowym powojennej Europy. Dla redaktorów „Gościa” słowa „Światło–Życie” nie są pustym hasłem. Tu uczyliśmy się Kościoła. Doskonale wiemy, czym jest Namiot Spotkania, Exodus, osobiste przyjęcie Jezusa jako Pana i Zbawiciela czy „pogodne wieczory”. Zresztą posłuchajcie sami…
