15 września 2013 roku Pan powołał do siebie naszego emerytowanego księdza proboszcza. 18 września pożegnały Go tłumy parafian. Ks. kanonik Edward Wielgus był z nami 30 lat. Cieszył się wielkim szacunkiem, ponieważ był niezwykle skromny,życzliwy i szanował innych. Już nie pojedzie swoim starym rowerkiem ( odrzucił propozycję kupienia Mu nowego przez parafian słowami "ten wystarczy"), nie zatrzyma się się, aby porozmawiać z każdym ("bo z roweru lepiej widać i jest kontakt z ludźmi"). Pewnie teraz jeździ po niebieskich drogach.

Za co cenię mojego proboszcza? Za nic. Człowiek, który ze społeczności parafialnej uczynił grupę ludzi, którzy zarabiają na niego, którym odmawia pomocy, sakramentów i 'zamawiania' mszy. Na każdym kazaniu nie ważne czy to niedziela, pogrzeb czy ślub porusza jeden temat KOŚIOŁOWI BRAKUJE PIENIĘDZY, POTRZEBUJĘ WIĘCEJ. Każdy się stara jak może, ale nigdy nie można mu dogodzić.

Mieszane uczucia wywołuje proboszcz nasz.Jest niewidoczny w parafii a kiedy się pojawia roztacza królewskość,poczucie humoru, dba o zewnętrzne piękno liturgii,wnętrza,stroju kapłańskiego.Czego mu brakuje?nie wiem....może jest parafii taki proboszcz potrzebny?proboszcz nie rozmieniający się na drobne, wychodzący w pełni blasku do mszy sw.Nie każdy proboszcz musi być "franciszkowy"- ubogi.Może są i tacy proboszczowie potrzebni, dbający o zewnętrzny kościół a wspólnoty Ducha niewiele?