czytam komentarze i zauważam, że czytelnicy w większości nie zrozumieli autora. Nie pisze on przecież o ciężkiej sytuacji ekonomicznej i o tym kto jest winny, ale o tym, że ludzie " nie widzą ani dobra, jakie niesie życie, ani zła, jakie tkwi w odebraniu go sobie." Jeżeli ktoś uważa, że rozwiązaniem problemów ekonomicznych rodziny jest samobójstwo ojca... Człowiek wierzący na prawdę wie, że samobójstwo jest złem a wiara pomaga mu w pokonaniu kryzysu, który zawsze jest WEWNĘTRZNY. "z serca człowieka wychodzi nieczystość". To, że powinniśmy pomagać innym, że ludzie powinni żyć w godziwych warunkach - to oczywistość i odrębny temat.

Panu redaktorowi Kucharczakowi dedykuję fragment piosenki śpiewanej przez J. Stuhra:

Śpiewać każdy może,
trochę lepiej, lub trochę gorzej,
ale nie oto chodzi,
jak co komu wychodzi.
Czasami człowiek musi,
inaczej się udusi.

ooo

Lubię piosenki, różne inne dźwięki
szczególnie jak mnie co wzruszy
rzuca mnie się na uszy.
Teraz będę już szczery
wybrałem drogę kariery,
kariery na estradzie,
na pewno sobie poradzę.

Problem polega na tym, że pisze na wszystkie tematy, na których się zna oraz na takie, na których się nie zna. Częściej na te, na których się nie zna. Kiedyś wymądrzał się na temat francuskiej rewolucji. Dziś " wzruszyło go i rzuciło mu się na uszy" i dlatego "musi" o samobójstwach. Istnieje w medycynie pojęcie "dobrostanu", które oznacza pełnię zdrowia psychosomatycznego. Przytłaczająca większość samobójstw ma źródło w poważnym stanie chorobowym (depresji). Ten pozostały ułamek to niekoniecznie efekt głębokiej depresji. Najczęściej to wynik lekkiej depresji i braku wiedzy na temat, jak sobie w takim stanie radzić. Zamiast więc wypisywać dyrdymałki, radzę Panu Kucharczykowi, aby się zajął szerzeniem praktycznej wiedzy na temat higieny życia emocjonalnego, inteligencji emocjonalnej. W tym bowiem zakresie powszechna wiedza naszego społeczeństwa jest niemal zerowa, a szkoda.

Już to ktoś napisał i ma - według mnie - rację. Do samobójstwa popycha najczęściej depresja. Tak się składa, że miałem zawodowo do czynienia zarówno ze skutecznymi samobójstwami jak i kilkoma próbami. Co najmniej kilka przypadków skutecznych miało w tle tzw. wołanie o pomoc". Twierdzę nawet, że ci ludzie nie bardzo przewidywali skutki swej decyzji. Nie uświadamiali sobie nieodwracalność tej decyzji i tego kroku. Świadczyły o tym m.in utrwalone odruchy obronne podejmowane, gdy już było zbyt późno (np. palce włożone między szyję, a pętlę).

Akurat w mojej praktyce znakomita większość samobójców to byli nadużywający alkoholu mężczyźni. Wiele świadczyło o ich uzależnieniu od alkoholu, a to uzależnienie prowadzi autostradą do depresji.

Ani jeden przypadek nie mógł być związany z sytuacją ekonomiczną, bezrobociem itd. bo nie byli to ludzie w tragicznej np. zadłużeniowej sytuacji. W jednym przypadku (kobieta) powiesiła się z bólu (chorowała na raka i bardzo cierpiała).

Co ciekawe, w żadnym "moim" przypadku samobójca nie zostawił listu pożegnalnego tak więc legenda i przekonanie o tym, że samobójcy zostawiają takie listy jest mocno przesadzona. W kilku przypadkach mogło być tak, że list pozostał, ale zwykle zwłoki znajduje rodzina, która może starać się ukryć taki list, zwłaszcza w sytuacji, gdy jest on obwiniana przez samobójcę.

Ma rację autor pisząc, że wiara może uchronić przed podjęciem takiej decyzji. Nie wtedy jednak, że wiara jest stłumiona alkoholem, albo ogromnym cierpieniem fizycznym i psychicznym.